• Όπως ενδεχομένως παρατηρήσατε, όσοι είστε παλαιότεροι χρήστες, έγιναν κάποιες αλλαγές στο site. Οι αλλαγές δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, οπότε τυχόν προβλήματα ή αβλεψίες θα λυθούν σύντομα.

Πνευματικό χαλάρωμα.

silver-

New member
=======================================================================================
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Έλεγε ο γέρων Παίσιος.
Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή.
Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού.
Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

Ο Διάβολος προσπαθεί να τα καταστρέψει όλα για να μη βρει η νέα γένια καλή «μαγιά» για να «ζυμωθεί».
Πρέπει να απλοποιήσουμε την ζωή μας. Η πολυτέλεια κουράζει. Είναι μερικοί που συνεχεία θέλουν να αλλάζουν έπιπλα κλπ. Τρέχουν μετά να βγάλουν περισσότερα χρήματα και έτσι γεμίζουν άγχος.

Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδία, αυτό βοηθά πολύ.

Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδία και είναι στεναχωρημένα.
Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα.
Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ – πως το λένε – να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν.

Είπε πάλι. Ακόμη και μέσα στο γάμο πρέπει να συγκρατεί κανείς τον εαυτό του από την ηδονή. Να βάζεις φρένο στην φιληδονία του!

Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο.
Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους.
Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές………
Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία.
Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!........
Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν;
Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!!
Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό…..όχι στους ανθρώπους.
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια….έχει και Θεός τα δικά Του.
Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει….
Δεν τον άφησε ο Θεός….του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!

Κάποια φορά ο π. Παϊσιος μου διηγήθηκε πως του παρουσιάστηκε η Παναγία μας, μέρα μεσημέρι, και τον βοήθησε σε μια ανάγκη που είχε. Συνομίλησαν μαζί για λίγα λεπτά.
Πως αισθανθήκατε γέροντα; Ρώτησα.
Μεγάλη χαρά….όμως αισθανόμουν και ντροπή…..δυσκολεύομαι…Μητέρα του Θεού είναι….με τον άγιο Ιωακείμ και την αγία Άννα κινούμε πιο άνετα!

Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Για να βολεύεται και κανένα ορφανό…τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!

Είπε πάλι. Όταν γυρίζει κανείς από την δουλειά του και είναι νευριασμένος ή αγχωμένος καλύτερα είναι να πάει μια βόλτα στο πάρκο για είκοσι λεπτά και να γυρίσει στο σπίτι του ήρεμος και με χαμόγελο, και ας πάει καθυστερημένος.

Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος.
Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.

Χάρισε γέροντας ένα βιβλίο στα μεγάλα παιδιά της Γ` Λυκείου, που έλεγε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.

Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.

Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.

Ρώτησαν τον γέροντα.
Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά - σιγά΄;
Και ο γέρων απάντησε.
Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι


- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι΄ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι• δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη• λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

10) Eπιστολή

Σας έστειλα μίαν επιστολήν, όπου έγραφα ολίγα περί παραδείσου, πιστεύω πως θα χαρήκατε. Αχ, και που να βλέπατε ολίγον από τον παράδεισον! Και να ακούγατε και κάτι από ό,τι ψάλλουν οι γλυκείς άγγελοι, που λάμπουν από φως ουράνιον και ευωδιάζουν παραδεισένια! Αχ, τι ομορφιά και τι κάλλος! Δυστυχώς ημείς έχομεν μεσάνυκτα από όλα αυτά. Εκεί λάμπουν όλα από ευτυχίαν χωρίς μέτρον. Και ο θρόνος του Χριστού τι σου λέγει! Κάθεται ο Δεσπότης Χριστός επί θρόνου και από το φως Του δεν ημπορεί κανείς να διακρίνη το ιερόν και γλυκύτατον πρόσωπόν Του. Α! τι γλύκα και τι ομορφιά! Τι ωραιότερον τούτου! Αυτός είναι πραγματικός παράδεισος, η θεωρία του προσώπου του Ιησού μας! Δόξα, Κύριε, τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου.
Ω, βάθος σοφίας Θεού! Ω μυστήρια της τρισηλίου Θεότητος! Μακάριος όστις ταπεινώση τον εαυτόν του ως το παιδίον υπακούων εν ακακία ψυχής εις όλα τα προστασσόμενα δι’ αγάπην Θεού! Και αλλοίμονον εις εκείνον ο οποίος θα κρατήση τον εγωϊσμόν του, ως εγώ, οποίων θείων δωρεών θα στερήση τον εαυτόν του!
Τρέξατε, παιδιά μου, με ταπείνωσιν, να φθάσετε τον δι’ ημάς ταπεινώσαντα εαυτόν Κύριον, γλυκύτατον, φιλούμενον και εράσμιον Χριστόν μας, το φως της πτωχής μας ψυχής. Βλέπετε τι ομορφιά μας περιμένει! Να βλέπατε τι ωραία που είναι! Τα πάντα θα παραβλέπατε, σκουπίδια θα εγίνεσθε, μόνον να μη στερηθήτε όσα μας έχει ετοιμάσει η γλυκειά αγάπη του Ιησού μας! Τέτοια μας έλεγε ο Γέροντάς μου και σας τα μεταφέρω, δια να γλυκανθήτε, τελειώνω, συγχωρήσατέ με!

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Η άμεση επικοινωνία μεταξύ στρατευομένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας αποτελεί σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο για το συνειδητοποιημένο πιστό, ο οποίος είθισται να επικαλείται τους Αγίους ως πρεσβευτές επίλυσης των προβλημάτων προς το Θεό.

Αυτό λοιπόν έπραξε μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευκαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο ομώνυμο μοναστήρι στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρουργό έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρουργό να σκεφθεί πως δεν είναι ιατρός. Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρουργού. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε. Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρουργός όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρούν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί. Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρουργού στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας. Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. «Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο.

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας. Έτσι και πράττουν ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές ίσως και παραπάνω τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Είναι αλήθεια ότι ουδέποτε απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είθε ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

<!-- m -->http://www.youtube.com/v/a3j5pao_GEo<!-- m -->

<!-- m -->http://www.youtube.com/v/6EI71Uk28rI<!-- m -->

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΩΝΗ»
ΜΟΝΤΡΕΑΛ ΚΑΝΑΔΑ 3805 BOUL. DE SOUVENIR, CHOMEDEY, LAVAL, Q.C. CANADA H7V 1Y2
TEL : (450) 681-0446 FAX : (450)681-0446

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Πού έφθασε ο κόσμος!

«...Παλιά, καρναβάλια γίνονταν οι άνθρωποι μια φορά τον χρόνο, μόνον τις απόκριες. Τώρα οι περισσότεροι συνέχεια καρναβάλια είναι. Δηλαδή, παλιά έβλεπε κανείς καρναβάλια μια εβδομάδα, μόνον τις απόκριες. Τώρα βλέπει κάθε μέρα... Καθένας ντύνεται όπως του λέει ο λογισμός! έχουν γίνει τελείως παράξενοι. Παλάβωσαν! Λίγοι είναι οι συμμαζεμένοι άνθρωποι, οι σεμνοί, είτε άνδρες είτε γυναίκες είτε παιδιά. Ιδίως οι γυναίκες είναι τελείως χάλια. Σήμερα που κατέβαινα στην πόλη είδα κάποια με μια κορδέλα τόοοσο φαρδιά, σαν επίδεσμο, κάτι μπότες μέχρι επάνω και ένα κοντό φόρεμα. Μου είπαν: « Είναι της μόδας»! Άλλες περπατούν με κάτι τόοσο λεπτά τακούνια! Λίγο να στραβοπατήσουν, στον ορθοπεδικό θά πάνε... Τα δε μαλλιά, μην τα ρωτάς! Μια άλλη – ο Θεός να με συγχωρέση – τι άνθρωπος ήταν; ένα πρόσωπο άγριο, με το τσιγάρο στο στόμα, φου, φου, τα μάτια κόκκινα!... Τώρα λένε ότι έχουν σαν αρχή να μην καπνίζουν στο σπίτι, όταν έχουν μικρά παιδιά. Τα παιδιά εν τω μεταξύ, τα καημένα, έχουν γεννηθεί... καπνιστές ρέγγες! Και από τους καφέδες οι άνθρωποι παθαίνουν· κάνουν κάτι γκριμάτσες... έχει φύγει η Χάρις του Θεου. Τελεία εγκατάλειψη!

Θυμάμαι όταν ήμουν στο Σινά, ήταν και εκεί... μην τα συζητάς! Πόσο πονούσα όταν έβλεπα τις τουρίστριες που έρχονταν στο Μοναστήρι! Τι χάλια ήταν! Σαν να έβλεπα ωραίες εικόνες βυζαντινές, πεταγμένες στα σκουπίδια, μόνο που αυτές είχαν πεταχθεί μόνες τους. (...)

Που έφθασε ο κόσμος!... Μου έστειλαν μια φωτογραφία μιας νύφης, για να κάνω προσευχή να πάη καλά ο γάμος της. Φορούσε ένα νυφικό τελείως χάλια. Τέτοιο ντύσιμο είναι ασέβεια στο Μυστήριο, στον ιερό χώρο της Εκκλησίας. Πνευματικοί άνθρωποι καί δέν σκέφτονται! Τι να κάνουν οι άλλοι; Γιʼ αυτό λέω, αν και τα Μοναστήρια δεν κρατήσουν, δεν υπάρχει φρένο πουθενά· είναι ξέφρενοι οι άνθρωποι σήμερα.

(...) Τήν παλιά εποχή στά πεντακόσια μέτρα μπορούσες νά διακρίνεις αν είναι άνδρας η γυναίκα. Τώρα ούτε από κοντά δέν μπορείς μερικές φορές νά ξεχωρίσεις τί είναι· δέν καταλαβαίνεις· γυναίκα είναι; άνδρας είναι; Γιʼ αυτό αναφέρει η προφητεία ότι θά έρθη εποχή που δεν θα διακρίνονται οι άνθρωποι αν είναι άνδρας ή γυναίκα."


π.ΠΑΙΣΙΟΣ

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Μαθήματα από την ιστορία


Όταν χτίζουμε "πύργους"...

«Ιδού, έρχονται επτά έτη μεγάλης αφθονίας καθ' όλην την γην της Αιγύπτου• και θέλουσιν επέλθει μετά ταύτα επτά έτη πείνης• και όλη η αφθονία θέλει λησμονηθή εν τη γη της Αιγύπτου και η πείνα θέλει καταφθείρει την γην• και δεν θέλει γνωρισθή η αφθονία επί της γης εξ αιτίας εκείνης της πείνης, ήτις μέλλει να ακολουθήση• διότι θέλει είσθαι βαρεία σφόδρα» (Γεν. 41/μα/29-31 )



Τότε που ο Θεός προειδοποίησε τον Φαραώ για τις επικείμενες αποδόσεις των αγρών της Αιγύπτου με το όνειρο των επτά παχιών και επτά ισχνών αγελάδων, ο Ιωσήφ ερμήνευσε ότι επρόκειτο να έρθουν επτά χρόνοι αφθονίας που θα τους ακολουθούσαν επτά χρόνοι πείνας. Η συμβουλή του σοφού δούλου του Θεού ήταν η εξής απλή: «Ας συνάξωσι πάσας τας τροφάς τούτων των ερχομένων καλών ετών, και ας αποταμιεύσωσι σίτον (...) διά τροφάς εις τας πόλεις, και ας φυλάττωσιν αυτόν• και αι τροφαί θέλουσι μένει πεφυλαγμέναι διά την γην εις τα επτά έτη της πείνης, τα οποία θέλουσιν ακολουθήσει (...) διά να μη απολεσθή ο τόπος υπό της πείνης» (εδ. 35-36 ). Με άλλα λόγια, από την αφθονία των πρώτων επτά ετών να εξοικονομήσουν αποθέματα για τα επόμενα δύστυχα χρόνια, ώστε να εξασφαλίσουν τη ζωή τους. (Γεν. 41/μα/ 15-36 ).

Από εκείνη την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα έχουν περάσει πάνω από 3.500 χρόνια, όμως όποιος έχει την προσοχή και παρατηρεί την ιστορία, διαπιστώνει πως αυτή η εναλλαγή περιόδων αφθονίας και στέρησης επαναλαμβάνεται συνεχώς στον πλανήτη μας, αν και με διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Ακόμη και οι ελαιοκαλλιεργητές γνωρίζουν καλά πως τα δέντρα τους τον ένα χρόνο έχουν μεγάλη παραγωγή όμως τον επόμενο έχουν σημαντική στέρηση κ.ο.κ.
Με αυτό το δεδομένο οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουμε διδαχτεί πως οι χορηγίες του Θεού μέσα στα χρόνια δεν είναι σταθερές αλλά προσφέρονται σε κύκλους, τους οποίους εμείς καλούμαστε να διακρίνουμε και να διαχειριζόμαστε σοφά, ώστε τα περισσεύματα των πλούσιων εποχών να αναπληρώνουν τις στερήσεις των δύσκολων εποχών.
Αντί όμως να προσαρμόζουμε τη ζωή μας με τις αρετές της αυτάρκειας και της οικονομίας, εμείς λειτουργούμε εγωκεντρικά και πλεονεκτικά, κατασπαταλώντας κάθε ικμάδα στον μικρότερο χρόνο και με τη μεγαλύτερη ταχύτητα. Αντί να κάνουμε οικονομίες και να διδάσκουμε έτσι τα παιδιά μας, μετατρέπουμε τους εαυτούς μας σε αδηφάγες κάμπιες και ακρίδες που καταναλώνουν και καταναλώνουν έως ότου δεν απομείνει τίποτα.

Μόλις όμως περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες κι αρχίσουν να έρχονται οι πρώτες ανάσες παροχών, πέφτουμε πάλι με τα μούτρα στην κατανάλωση, να αγοράσουμε κάθε λογής μη απαραίτητα "αγαθά", να σπαταλήσουμε σε κάθε είδους περιττές "απολαύσεις", να απλώσουμε τα πόδια εκεί που δεν φτάνει το πάπλωμά μας, όπως λέει η παροιμία, και εν τέλει, έχοντας κακομάθει, επεκτεινόμαστε σε σχέδια και προγράμματα μακροπρόθεσμα, για τα οποία κανείς δεν εγγυάται ότι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε. Δάνεια συνάπτονται, οικοδομές ξεκινούν, αγορές γίνονται χωρίς κεφάλαια, με την ελπίδα ότι κάπου θα βρεθούν τα χρήματα, όμως κάποια στιγμή όλα ξεθυμαίνουν και απομένει απογοήτευση και πίκρα.
Άλλες από τις δύσκολες στιγμές στη ζωή του κόσμου μας έρχονται από φυσικές καταστροφές και άλλες από ανόητες ενέργειες. Γιατί εμείς να μη διδασκόμαστε από τα λάθη και παθήματα των άλλων; Γιατί να είμαστε αδιόρθωτοι και ανεπίδεκτοι μαθήσεως;
Το χειρότερο είναι πως από τα ίδια λάθη κάνουν και άνθρωποι του ευαγγελίου, παρασυρμένοι από τις κοσμικές επιθυμίες και την πλεονεξία.
Πολλοί προσέχουν τα λόγια του Χριστού μόνο για να ανακαλύψουν βαθιά θεολογικά και εσχατολογικά νοήματα... Όμως ο Κύριος έδωσε και πρακτικά μαθήματα. Για το θέμα που εξετάζουμε ας θυμηθούμε το λόγο Του: «Τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία διά να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον και δεν δύναται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες• Ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή και δεν ηδυνήθη να τελειώση» (Λουκ. 14/ιδ/28-30 ).

Όλοι θα ήθελαν να έχουν από έναν "πύργο" – αν όχι κυριολεκτικά, σίγουρα όμως συμβολικά. Ποιος είναι ο δικός σου "πύργος"; Μήπως είναι ένα σπίτι μεγαλύτερο από τις δυνάμεις σου; Μήπως ένα αυτοκίνητο που προκαλεί την Εφορία να φορολογήσει τα έσοδά σου με βάση τα τεκμήρια διαβίωσης; Μήπως σπουδές των παιδιών μας σε σχολεία και κολέγια που δεν αντιστοιχούν στην οικονομική σου δύναμη και κοινωνική τάξη;
Δεν ζητούμε εδώ να σχολιάσουμε ή να κατακρίνουμε όσους έχουν τη δυνατότητα να χαίρονται τα προλεχθέντα. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να προσγειωθούν οι υπερφίαλες ορέξεις και οι ανεδαφικές διεκδικήσεις. Να μάθουμε να «αρκούμεθα» σε όσα υπάρχουν στο χέρι μας και μπορεί να καλύψει η δύναμή μας (Α~ Τιμ. 6/ς/8 ).

Είμαστε άνθρωποι με περιορισμούς και όρια. Ούτε η γνώση μας είναι απέραντη ούτε οι δυνάμεις μας υπεράνθρωπες, ούτε το αύριο είναι στην εξουσία μας. Για το λόγο αυτό πάλι ο αρχαίος σοφός συμβουλεύει: «Σπείρε τον σπόρον σου το πρωΐ, και την εσπέραν ας μη ησυχάση η χειρ σου• διότι δεν εξεύρεις τι θέλει ευδοκιμήσει, τούτο ή εκείνο, ή εάν και τα δύο ήναι επίσης αγαθά» (Εκκλ. 11/ια/6 ). Δεν είναι αποδεκτή η τεμπελιά ή η αδιαφορία. Η προσπάθεια πρέπει να είναι συνεχής και η προκοπή να επιδιώκεται με όλες τις δυνάμεις μας. Ίσως γίνουν λάθη, ίσως αποτύχουμε σε κάποια σημεία. Επειδή όμως κανείς δε μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το μέλλον, ας μην δίνουμε όλο τον εαυτό μας σε ένα στόχο αποκλειστικά. Ας έχουμε εναλλακτικές λύσεις και τρόπους αποδέσμευσης.
Εκείνοι που έδωσαν τα πάντα στο χρηματιστήριο, σήμερα κλαίνε και θρηνούν για τις απώλειές τους. Κάποιος πούλησε ακόμη και το σπίτι του για να αγοράσει μετοχές που έμειναν άχρηστα χαρτιά. Άλλοι σπατάλησαν τη ζωή τους σε ένα στόχο που έγκαιρα αποδείχτηκε άκαρπος, όμως για το πείσμα τους και την ξεροκεφαλιά τους επέμειναν ώσπου στο τέλος τα έχασαν όλα.
Ο σοφός Εκκλησιαστής προτρέπει: «Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου» (Εκκλ. 9/θ/10 ). Δεν είναι κακό να εκμεταλλεύεται κάποιος τις ευκαιρίες που βρίσκει μπροστά του, όμως αυτό να το κάνει ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ του. Αν επεκταθείς πάνω από τις δυνάμεις σου, το βέβαιο είναι ότι θα καταβληθείς, θα κουραστείς, θα αγχωθείς και θα "τσακιστείς".

Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια ακόμη από τις πολλές οικονομικές κρίσεις της ιστορίας. Οι φρόνιμοι άνθρωποι, που προσέχουν το λόγο του Θεού, χωρίς αμφιβολία θα συναντήσουν κι εκείνοι προβλήματα παρόμοια με τους συνανθρώπους τους. Επειδή όμως είχαν κάνει σωστές κινήσεις θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα με λιγότερες δυσκολίες. Ενώ όσοι περιφρονούν συστηματικά τις θείες διδασκαλίες, χωρίς άλλο θα θλιβούν όπως έγινε και στο παρελθόν.
Στους νέους ανθρώπους θέλουμε να απευθυνθούμε ιδιαίτερα, που δεν τους συνοδεύει η πείρα του παρελθόντος, για να τους συμβουλεύσουμε και να τους ενθαρρύνουμε.
Η εύρεση εργασίας θα είναι δυσκολότερη στο διάστημα που έρχεται. Οι ανέσεις που είχατε μάθει κοντά στους γονείς σας ίσως δεν είναι το ίδιο ευπρόσιτες αύριο. Όμως η λύση των προβλημάτων δεν έρχεται από τους ανθρώπους έρχεται μόνο από τον Θεό.
Ο αρχαίος Ιωσήφ είπε στα αδέλφια του: «Σεις μεν εβουλεύθητε κακόν εναντίον μου• ο δε Θεός εβουλεύθη να μεταστρέψη τούτο εις καλόν, διά να γείνη καθώς την σήμερον, ώστε να σώση την ζωήν πολλού λαού» (Γέν. 50/ν/19 ). Τι καλό θα ήταν αν τούτη την ώρα οι άνθρωποι απευθύνονταν στον Θεό για να μετατρέψει το κακό σε καλό!

Ας μάθουμε να υπολογίζουμε το Νόμο Του και να επιζητούμε το θέλημά Του. Τότε, χωρίς αμφιβολία, όπως και στην περίπτωση που αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου, κάποιος "Ιωσήφ" θα υπάρξει και για εμάς, για να βοηθήσει στην ανάγκη μας και να δώσει λύση στα προβλήματά μας.
Ίσως στη δική μας περίπτωση να έρθει με τη μορφή κάποιου ανθρώπου που ο Θεός έβαλε στην κατάλληλη θέση για να βοηθήσει την ώρα της ανάγκης. Ίσως προβάλλει στο δρόμο μας μια ανέλπιστη ευκαιρία. Σίγουρα όμως πίσω από κάθε περίσταση και δυσκολία θα είναι ο Θεός που μόνος Αυτός μπορεί να κάνει την έκβαση. Σ’ αυτόν ας απευθυνθούμε! Από Εκείνον ας ελπίσουμε! Είναι ο μόνος που μπορεί και θέλει το καλό μας! |

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Ανέβηκε κάποτε στο Σινά ένας μοναχός από μακρινή σκήτη και φιλοξενήθηκε στο ησυχαστήριο του Αββά Σιλουανού. Βλέποντας τους υποτακτικούς του να εργάζονται εντατικά, είπε στον Γέροντα κάπως υπεροπτικά:

-Μη εργάζεσθε την απολλυμένην βρώσιν. «Μαρία γαρ την αγαθήν μερίδα εξελέξατο».

Ο Αββάς Σιλουανός δεν του έδωσε απόκριση. Πρόσταξε τον μαθητή του Ζαχαρία να οδηγήσει τον ξένο σʼ ένα αδειανό κελλί και να του δώσει ένα βιβλίο να διαβάσει.

Διάβασε αρκετά, κλεισμένος στο κελλί ο μοναχός, ώσπου κουράστηκε. ΄Αρχισε να βαριέται και να πεινά.΄Οταν έφτασε η ενάτη, έβλεπε με λαχτάρα την πόρτα, μήπως φανεί κανένας να τον προσκαλέσει για φαγητό. Μα σαν είδε πώς δεν ερχόνταν, αποφάσισε να πάει μόνος να εξετάσει. Βρήκε τον Γέροντα στον κήπο να ποτίζει.

-Δεν έφαγαν σήμερα οι αδελφοί, Αββά; τον ρώτησε, αφήνοντας κατά μέρος την ντροπή, αφού τον βασάνιζε η πείνα.

- Βεβαίως έφαγαν, αποκρίθηκε ο Γέροντας.

- Και πώς έγινε να λησμονήσετε να φωνάξετε κι εμένα;

- Μα εσύ τέκνον μου, είπε με απλότητα ο Αββάς Σιλουανός, είσαι άνθρωπος πνευματικός και δεν έχεις ανάγκη από υλική τροφή. Εμείς που έχουμε σάρκα, χρειαζόμαστε τροφή και γιʼ αυτό το λόγο αναγκαζόμαστε νʼ ασχολούμεθα και με υλική εργασία. Εσύ που έχεις διαλέξει την «αγαθή μερίδα», διάβαζες όλη μέρα και, χωρίς άλλο, είσαι τώρα χορτασμένος.

Ο μοναχός κατάλαβε το σφάλμα του και ζήτησε συγχώρηση από τον Γέροντα

- Μάθε, τέκνον μου, του είπε ο σοφός Αββάς, πώς κι η Μαρία είχε ανάγκη από τη Μάρθα και δια εκείνης εγκωμιάστηκε αυτή.

Από το Γεροντικό

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

Περί την μεσημβρίαν, μετά την Βʼ Ανάστασιν, οι χωρικοί το έστρωσαν υπό τας πλατάνους, παρά την δροσεράν πηγήν.

Ως τάπητας είχον την χλόην και τα χαμολούλουδα, ως τράπεζαν πτέριδας και κλάδους σχοίνων.

Η δροσερά αύρα εκίνει μετά θρου τους κλώνας των δένδρων, και ο Φταμηνίτης με την λύραν του αντέδιδε φθόγγους λιγυρούς.

Η ωραία Ξανθή, η σύζυγος του Φταμηνίτου, εκάθητο μεταξύ της μητρός της Μελάχρως και της θεια-Κρατήρας, της πενθεράς της, φροντίζουσα να έχη εν μέρει τας παρειάς κεκαλυμμένας με την μανδήλαν, και να βλέπη μάλλον προς τον κορμόν της γιγαντιαίας πλατάνου, όπως μη την κοιτάζωσιν οι άνδρες, και ζηλεύη ο σύζυγός της.

Η αδελφή της, το Αθώ, δεκαπεντούτις κόρη άγαμος, άφροντις, ωραία και αυτή, ποσάκις δεν την επείραζε λέγουσα: «Αρή, τι τον ήθελες, αρή; Δεν τον έπαιρνα, να μου χαρίζανε τον ουρανό με τʼ άστρα... Καλύτερα να γινόμουν καλόγρια!»
Το βέβαιον ήτο ότι ο Φταμηνίτης δεν διέπρεπεν ούτʼ επί κάλλει ούτε επί μεγέθει σώματος, αλλʼ ανεπλήρου τας ελλείψεις ταύτας διʼ ευστροφίας σώματος και πνεύματος και διά φαιδρότητος και ευθυμίας.

Ο παπα-Κυριάκος προήδρευε του συμποσίου, έχων απέναντί του την παπαδιά, βραχύσωμον, στρογγυλοπρόσωπον, μελαγχροινήν, αγαθωτάτην, ήτις εν αθωότητι εξεκόλαπτε σχεδόν κατʼ έτος έν παπαδόπουλον, χωρίς να την μέλη ούτε διά παλληκαροβότανα, ούτε διά στριφοβότανα, περί α τυρβάζουσιν άλλαι γυναίκες.
Δεξιόθεν του ιερέως εκάθητο ο μπαρμπα-Μηλιός, προεστώς άμα και πρόθυμος θεράπων της κοινότητος, ηξεύρων να ψήνη ως ουδείς άλλος το αρνί, λιανίζων μεθοδικώτατα διʼ όλους, και τρώγων άμα και προπίνων.

Εις τας προπόσεις μάλιστα δεν είχεν εφάμιλλον. Μετά την σύντομον και τυπικήν του ιερέως πρόποσιν, εγερθείς ο μπαρμπα-Μηλιός, κρατών την τσότραν την επταόκαδον, ήρχισε να χαιρετίζη τους πάντας και ένα έκαστον ως εξής:
-Χριστός Ανέστη! αληθινός ο Κύριος! Ζη και βασιλεύει εις πάντας τους αιώνας!
Είτα μετά το προοίμιον, εισήλθεν εις την ουσίαν:

-Γεια μας! καλή γεια! διάφορο! καλή καρδιά! Παπά μʼ, να χαίρεσαι το πετραχήλι σʼ! Παπαδιά, να χαίρεσαι τον παπά σʼ και τα παιδάκια σʼ! Ξάδερφε Θοδωρή! να ζήσης, να τς χαίρεσαι! Κουμπάρε Παναγιώτη! όπως έτρεξες με το λάδʼ να τρέξης και με το κλήμα! Συμπεθέρα Κρατήρα! Να χαίρεσαι, μʼ έναν καλόν γαμπρό! Ανιψιέ Γιώργη! Τίμια στέφανα! στο γάμο σας να χαρούμε! Κουμπάρα Κυπαρισσού! με μια καλή νύφη, να ζήσης, να χαρής! εβίβα όλοι! Τέ-περ-τε. Πάντα χαρούμενοι! Στην υγειά σας! Σμπεθέρα Ξαθή! Καλή λευθεριά! Στην υγειά σας! Πάντα χαρούμενοι! Πάντα με το καλό!

Και ανάλογος προς το πρόσωπον υπήρξεν η πόσις.
Αλλά και ο Φταμηνίτης ηθέλησε να προπίη, κατʼ άλλον όμως στενώτερον τρόπον· ηθέλησε να βρη την γυναίκά του, και ηνάγκασεν αυτήν νʼ απαντήση εις την πρόποσιν:
-Μπρομ!
-Πιε κι δο μʼ!
-Με κρασί!
-Καλώς τʼν αγάπη μʼ τη χρυσή!
Και πιών αυτός, μετεβίβασε την τσότραν εις την ωραίαν Ξανθήν, ήτις έβρεξε τα χείλη.
Είτα ήρχισαν τα άσματα. Εν πρώτοις το Χριστός ανέστη, ύστερον τα θύραθεν. Ο μπαρμπα-Μηλιός θελήσας να ψάλη και αυτός το Χριστός Ανέστη, το εγύριζε πότε εις τον αμανέ και πότε εις το κλέφτικο.

Αλλʼ ο ιδιορρυθμότερος πάντων των ψαλτών ήτο ο μπαρμπα-Κίτσος, γηραιός χωροφύλαξ, Χειμαρριώτης, παλαιός ταχτικός, λησμονημένος από της βαυαρικής εποχής εν τη νήσω. Αμφέβαλλε και αυτός αν τον είχαν περασμένον εις τα μητρώα, πότε του έστελναν μισθόν, πότε όχι. Εφόρει χιτώνα με ανοικτάς χειρίδας, βραχείαν περισκελίδα μέχρι του γόνατος και τουζλούκια. Ο δήμαρχος του τόπου (διότι υπήρχε φευ! και δήμαρχος) τον είχε στείλει να κάμη Πάσχα εις τα Καλύβια, διά να φυλάξη δήθεν την τάξιν, καίτοι ουδεμιάς φυλάξεως ήτο ανάγκη. Το βέβαιον είναι ότι τον έστειλε να καλοπεράση πλησίον των ανοιχτοκάρδων εξωμεριτών, οίτινες του ήρεσκον του μπαρμπα-Κίτσου, ας τους έλεγον και «τσουπλακιές» ή «χαλκοδέρες». Εάν έμενεν εν τη πόλει, ο δήμαρχος θα ήτο υπόχρεως να τον φιλεύση τον μπαρμπα-Κίτσον, καθώς τον είχαν κακομάθει οι προκάτοχοί του, έλεγε, - να τον φιλεύση κουλούραν και αυγά. Τι έθιμα!...

Ο μπαρμπα-Κίτσος, αφού ησπάσθη τρις ή τετράκις την τσότραν, ήρχισε να ψάλλη το Χριστός ανέστη κατʼ ιδιάζοντα αυτώ τρόπον, ως εξής:

Κʼστο -μπρε- Κʼστος ανέστη
εκ νεκρών θανάτων,
θάνατον μπατήσας,
κʼ έντοις-έντοις μνήμασι,
ζωήν παμμακάριστε!

Και όμως, μεθʼ όλην την ιδιορρυθμίαν ταύτην, ουδείς ποτε έψαλεν ιερόν άσμα μετά πλείονος χριστιανικού αισθήματος και ενθουσιασμού, εξαιρουμένου ίσως του γνωστού εν Αθήναις γηραιού και σεβασμίου Κρητός, του ψάλλοντος το Άλαλα τα χείλη των ασεβών με την εξής προσθήκην: «Άλαλα τα χείλη των ασεβών των μη προσκυνούντων, οι κερατάδες! την εικόνα σου την σεπτήν...».
Αληθείς ορθόδοξοι Έλληνες!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εξοχική Λαμπρή
[απόσπασμα]

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

Τι είν' η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυο μαζί με κάποιον πλάνο.
-Ποιοι ναν οι δυο, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθή μαζί τους;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους!
-Θα πάω να δω...

Είπα να δω κι ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός. Τυφλός! Εσείς οι άλλοι
δεν ξέρετε πόσο η ψυχή μέσα στα στήθη είν' άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια!
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή που εστάθη Aυτός μπροστά μου
και μ' ευσπλαχνίσθη, κι έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!

Όταν τον πρωτοακτίκρυσα τον Φωτοδότη εμπρός μου,
στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου.
Μοσχοβολούσε κι έλαμπε το κάθε κίνημά του...
Φως και τα χείλη, κι η φωνή, τα μάτια κι η ματιά του.
Στα χείλη του η παρηγοριά, στα μάτια του η ελπίδα...
Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δυο μου μάτια κι είδα
κάθε που ζει και που δεν ζει, κι είδα παντού γραμμένη
την όψη του, λες κι ήτανε καθρέπτης του η οικουμένη.

Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο Σταυρό. Κατά το λόφο επάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι οχλοβοή κι αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα.
Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει,
και σταματά προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιγοθυμισμένη.
Θε νάναι μάνα η δύστυχη! Ξάφνου, με μιας σωπαίνει
το πλήθος που ανταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι
πνιγμένοι μεσ' στα βογγητά! Υψώνονται οι δυο πρώτοι
σταυροί• κανείς δεν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν
μα βόγγος δεν ακούγεται. Να, και τον τρίτον υψώνουν
............ ......... ......... ......... ......... ......... ......... ......... ......... ......... ....
Πως; Συ που μούδωσες το φως, εσένα πλάνο λένε;
Κι ήταν γραφτό τα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τ' ουρανού τα κάλλη;
Πάρε το φως που μούδωσες και τύφλωσέ με πάλι!

Ιω. Πολέμης


=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
25η Μαρτίου 1821

Είναι η μέρα της εθνικής μας παλιγγενεσίας, η πηγή του νεότερου εθνικού μας βίου. Τη μέρα αυτή που διαλέχτηκε για να εξαγγελθεί στην ανθρωπότητα το μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου, την ίδια μέρα η ελευθερία έκανε τα πρώτα αποφασιστικά βήματα για να επιστρέψει στην πατρίδα μας. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός αυτό. Η μέρα του ευαγγελισμού της Θεοτόκου - μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της χριστιανοσύνης - ταυτίστηκε με την αρχή της επανάστασης - παρόλο που η ουσιαστική αρχή της έγινε πολύ νωρίτερα - γιατί και συμβολική σχέση έχουν , αλλά και γιατί η σπίθα που δημιούργησε την έκρηξη ήταν η πίστη . Η πίστη στο Θεό . Και η αγάπη για ελευθερία βέβαια. Μόνο που για να πολεμήσει κάποιος γι' αυτήν - ειδικά όταν ο αγώνας λογικά είναι καταδικασμένος όπως στην περίπτωση των Ελλήνων - για να πολεμήσει λοιπόν κάποιος γι' αυτήν πρέπει κάτι να τον σπρώχνει , κάτι να του δίνει ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει , κάτι τέλος που να τον κάνει να αψηφά τον ισχυρό και να μην φοβάται το θάνατο. Αυτό το κάτι , για το ελληνικό γένος, ήταν η πίστη στο Θεό.

Δεν μπορούσε λοιπόν παρά να συνδεθεί η αρχή του ξεσηκωμού , με αυτή τη συγκεκριμένη θρησκευτική γιορτή. Το μήνυμα του αρχάγγελου στη Θεοτόκο, στη συνείδηση των ραγιάδων, ισοδυναμούσε με το μήνυμα που έφερνε η επανάσταση. Τους έκανε να ακούν καθαρά τα αιματωμένα φτερά της ελευθερίας που ζύγωναν και όσο κοντύτερα τα άκουγαν τόσο πιο μανιασμένα πολεμούσαν γι΄ αυτήν.

Υπάρχουν πολλοί που απορούν, αμφισβητούν . Πώς είναι δυνατόν να υπήρχαν άνθρωποι που να αγαπούσαν με τέτοιο πάθος τη ζωή και την λευτεριά και να αντίκριζαν με τέτοια περιφρόνηση το θάνατο; Δεν μπορούν να καταλάβουν τι θαύματα μπορεί να γεννήσει η πίστη.

Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα . Οι άνθρωποι αυτοί ήταν φλογισμένες ψυχές που ζητούσαν το αδύνατο. Όμως η αξία του ανθρώπου είναι αυτή: Να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και νάναι σίγουρος πως θα το φτάσει. και να πολεμά γι αυτό, πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Τότε γίνεται το θαύμα, που ποτέ ο αφτέρουγος νους δε θα μπορούσε να μαντέψει. Το αδύνατο γίνεται δυνατό.

Το ελληνικό γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους αιώνες σκλαβιάς, είναι γιατί πίστευε το θαύμα. Στην πίστη ότι θα τα καταφέρουν. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Η τύχη μας, λέει ο Μακρυγιάννης, έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά. Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το θαύμα.

Στις 29 Μαΐου 1453 το έθνος έπεσε. Ακολούθησαν 400 χρόνια σκλαβιάς, βόγκου θανάτου , μαρτυρίων, ταπεινώσεων και εξευτελισμών. Το έθνος έπεσε αλλά δεν νικήθηκε. Η ελληνική ψυχή έμεινε αδούλωτη. Η ήττα η πραγματική δεν είναι ένα εξωτερικό υλικό γεγονός. Είναι κυρίως μια εσωτερική, ψυχολογική κατάσταση. Υπάρχει πραγματική ήττα όταν την αποδέχεται η ψυχή και υποκύπτει στη μοίρα της. Το ελληνικό γένος όμως δεν αποδέχθηκε ποτέ την ήττα του, παρόλο που έμεινε σχεδόν ακέφαλο στην αρχή, μια και το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής του ηγεσίας είτε εξολοθρεύτηκε είτε ακολούθησε τον ασφαλή δρόμο για τη δύση. Και αυτό το χρωστάει στο ότι άλλοι αφανείς ήρωες ανάλαβαν αυτό τον ρόλο για να κρατήσουν άσβηστη την ελπίδα της Λευτεριάς, παρά το κυνηγητό της παιδείας και της θρησκείας.

Αυτοί οι αφανείς ήρωες ήταν ορισμένοι ιερωμένοι, κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι και οι κλέφτες. Αυτοί , στα κρυφά σχολειά και στα βουνά, διέσωσαν την ελπίδα της Λευτεριάς, την πίστη, τη γλώσσα, την εθνική συνείδηση και γι αυτό κυνηγήθηκαν από τον κατακτητή αλλά και από κάποιους «Έλληνες» που τα συμφέροντά τους ήταν αντίθετα από αυτά του λαού και που ευνοούνταν από την κρατούσα κατάσταση της σκλαβιάς και της υποταγής.

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου το Έθνος ορθώθηκε σαν ένας άνθρωπος. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα από διάφορες αποτυχημένες εξεγέρσεις που πνίγηκαν στο αίμα, από το Ρήγα Φεραίο -αυτόν τον φλογερό οραματιστή πατριώτη- και τη Φιλική Εταιρεία. Η προετοιμασία βέβαια αυτή δεν αφορούσε τόσο την τακτική και την οργάνωση του αγώνα όσο το δυνάμωμα της ψυχής και της πίστης για επιτυχία, σε αυτόν τον άνισο και σχεδόν σίγουρα αποτυχημένο αγώνα. Έτσι έλεγε η λογική. Ο ξεσηκωμός σιγά σιγά απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και συνεχίστηκε με υποτυπώδη εκ των πραγμάτων οργάνωση και συντονισμό. Στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας η κραυγή «Λευτεριά ή θάνατος» σχίζει σαν αστραπή το Ευρωπαϊκό στερέωμα. Κλονίζει συθέμελα το θρόνο του Σουλτάνου και θορυβεί την Ιερά συμμαχία που χαλκεύει το δεσμά του λαού.

Η επανάσταση του 21 δημιούργησε ήρωες και ηρωικές πράξεις ατομικές ή ομαδικές.
Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Διάκος, Μακρυγιάννης, Σούλι και Ζάλογγος, Μεσολόγγι , Αρκάδι. Μεγάλες επιτυχίες και αποτυχίες. Ομοψυχία αλλά και διχόνοιες και εσωτερικές συγκρούσεις. Ο αγώνας άλλαξε πολλές φορές μορφή. Άλλοτε φαινόταν πως θα έχει αίσιο τέλος και άλλοτε πως όλα κόντευαν να χαθούν. Δεν ήταν όμως δυνατόν να πάνε χαμένες τόσες θυσίες και τόσο αίμα. Καρποφόρησαν και δημιούργησαν ένα καινούργιο - έστω και μικρό- ελληνικό κράτος. Τη μάνα κοντά στην οποία έτρεξαν σιγά σιγά όλα τα υπόλοιπα σκλαβωμένα κομμάτια της ελληνικής γης αφού ελευθερώθηκαν και αφού πλήρωσαν προηγουμένως τον φόρο του αίματος και της θυσίας στην ελευθερία.

Η σημερινή επέτειος πρέπει να είναι αφορμή για να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα που θα μας οδηγούν, θα μας εμπνέουν στην εθνική μας ζωή ή ακόμα θα μας αποτρέπουν από πράξεις που υποσκάπτουν την ύπαρξή μας σαν έθνος και κράτος. Η επανάσταση που ξεκίνησε το 1821 και κράτησε ουσιαστικά μέχρι που ελευθερώθηκε όλη η σημερινή ελληνική γη, δεν είναι μόνο σελίδες δόξας και ηρωισμού. Υπάρχουν και μελανά σημεία που δείχνουν πως και σε αυτή την κρίσιμη περίοδο έδρασε το προαιώνιο ελάττωμα των Ελλήνων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Έλληνες αγωνιστές κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες, διαφορές προσωπικές συμπλέκονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να χάνονται πολλοί άξιοι και να επωφελούνται φυσικά οι κατακτητές. Σκεφτόμενοι λοιπόν τι κατάφεραν οι Έλληνες ενωμένοι και τι γινόταν όταν έπεφτε αδελφοκτόνος διχασμός, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Οι πρόμαχοι της Ελευθερίας μας παρέδωσαν ένα συμβόλαιο γραμμένο με το αίμα τους. Που λέει ότι η ελευθερία είναι πράξη ζωής, διαρκής αγώνας. Δεν είναι προσκέφαλο για ξεκούραση. Είναι μετερίζι για αγώνες.

Την ελευθερία την κερδίζει όποιος είναι έτοιμος να βάλει για αντίβαρο τη ζωή του. Και βέβαια αυτές οι υποθήκες του 21 δεν βρίσκουν απήχηση μόνο σε καταστάσεις παρόμοιες της εποχής εκείνης. Σε καιρό ειρήνης όπως σήμερα το πνεύμα του 21 μπορεί και πρέπει να εμπνέει το ελεύθερο έθνος μας. Γιατί, για την ελευθερία πασχίζουμε όταν ανυψώνουμε την πνευματική και υλική στάθμη μας.

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» λέει ο Κάλβος.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
11) Επιστολή

Σκέπτομαι και πάλιν, εγώ δεν είμαι δια τον παράδεισον, διότι τα έργα μου με προειδοποιούν, ότι μόνον δια την κόλασιν είμαι.
Ο Απόστολος Παύλος μας ομιλεί δια τον παράδεισον πολύ ωραία. Αυτός ηρπάγη μέχρι τρίτου ουρανού και είδε τα κάλλη της βασιλείας των ουρανών και εξεστηκώς ανεφώνησε: Πόσον ωραία και πάγκαλος είναι η βασιλεία του Θεού, όπου δεν συγκρίνεται με τίποτε το ωραίον της γης!
Τέτοια ομορφιά έχει ο παράδεισος, που μάτι ανθρώπου δεν ημπόρεσε να ίδη τέτοια ωραιότητα, επίσης αυτί ανθρώπου δεν ήκουσε ποτέ γλυκυτέρας υμνωδίας, καθ’ ότι εις τον παράδεισον ψάλλουν αγγελικαί χορωδίαι, ασυγκρίτως γλυκύτερα από τα πιο καλλίφωνα αηδόνια!
Συνεχίζων ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ουδέποτε συνέλαβεν ο άνθρωπος με την γνώσιν του το τι έχει ετοιμάσει ο Θεός δια τα παιδιά Του εις τον ουρανόν, εις τον παράδεισον. Πράγματι είναι αλήθεια ότι, εάν εγνωρίζαμεν τας πνευματικάς απολαύσεις του παραδείσου, εις πάντα θα εκάναμεν υπομονήν, όπως τον κερδίσωμεν, ενώ τώρα λόγω αγνωσίας πράττομεν τα αντίθετα και ούτω φεύγομεν μακράν Αυτού!
Ω, και να ηξεύραμεν τι είναι ο παράδεισος! Νους ανθρώπου δεν δύναται να συλλάβη το μέγεθος της ωραιότητος αυτού! Εκεί ψάλλουν οι χοροί των αγγέλων και των αγίων ψυχών χωρίς τέλος. Ένα Πάσχα αιώνιον, ατέρμον!
Εκεί αι ψυχαί συνομιλούν με αγαλλίασιν, συζητούν το πώς διήλθον εις αυτήν την ματαίαν ζωήν και πόσον ο Θεός τους εβοήθησε και διέφυγαν την κόλασιν και κατέπαυσαν εις αυτόν τον μακάριον τόπον του Θεού! Ατελειώτους ευχαριστίας αναπέμπουν εις τον Θεόν δια την μεγίστην ταύτην ελεημοσύνην Του, της αποκτήσεως του παραδείσου!
Ο παράδεισος τι είναι; Είναι τόπος γεμάτος άνθη αμάραντα, μεστός αρωμάτων θείων, απόλαυσις αγγελική, ζωή πασχαλινή, έρως θείος, ακατάπαυστος δοξολογία του Θεού και βιοτή αιώνιος!
Δια τούτο λοιπόν αξίζει να αγωνισθώμεν, και τι είναι ο δικός μας αγών, εμπρός εις αυτόν τον «μυθικόν»--τρόπος του λέγειν—παράδεισον!
Αχ, Παράδεισε, τι όμορφος που είσαι! Τα κάλλη σου με θέλγουν, με κάνουν άλλον άνθρωπον. Διατί όμως να μη προσπαθώ αγωνιζόμενος καλώς να σε κερδίσω;
Θεέ μου, Κύριέ μας, γλύτωσέ μας από την χειρίστην υπερηφάνειαν, ώστε με οδηγόν την αγίαν ταπείνωσιν, να γίνωμεν οι κάτοικοι του γλυκυτάτου Παραδείσου! Αμήν, γένοιτο.

=======================================================================================
 

silver-

New member
======================================================================================

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.

1) Επιστολή

Η αγάπη του ουρανίου Πατρός ημών είη μετά των υμετέρων ψυχών, ίνα δια ταύτης ζωογονούμενοι ποιήσητε καρπόν υπακοής εις τας ζωοπαρόχους Αυτού εντολάς. «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» ( Τιμ. 3,12 ). Εφ’ όσον δι’ αφοσιώσεώς σας εις το αγγελικόν πολίτευμα ακολουθήσατε τον Σωτήρα Χριστόν, καθήκον μέγιστόν εστιν το υπομείναι τας θλίψεις είτε εκ φύσεως προέρχονται είτε εκ ραθυμίας είτε εξ αμαρτημάτων είτε εξ ανθρώπων. Εφ’ όσον θέλομεν ζήσαι την κατά Χριστόν ζωήν, οφείλομεν υποταγήναι τω θείω θελήματι, διότι τα πάντα εκ Θεού έρχονται, και εφ’ όσον εκ Θεού, άρα θείον θέλημα, ο Πατήρ ο ουράνιος διατάζει, ουχ υπακούσωμεν; Δεν θα αναφωνήσωμεν μετά του μακαρίου Ιώβ «ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο, είη το όνομα το όνομα Κυρίου ευλογημένον»; (Ιώβ 1,21 ).
Δια της υπομονής λοιπόν και της ευχαριστίας της προς τον Θεόν δεικνύομεν υπακοήν εις το θείον θέλημα και ο υπακούων ουκ αξιωθήσεται αποκτήσαι απ’ εντεύθεν την αιώνιον ζωήν εν εαυτώ; Ναι, ζήσεται εις τους αιώνας των αιώνων!
Λοιπόν αγωνισθώμεν, ακονίσωμεν τας ψυχάς μας εις το ακόνι της υπομονής, όπως εκφέρωμεν έργον ευάρεστον τω Θεώ, θλίψεις, αρρώστειαι, στενοχωρίαι, πειρασμοί, ουδέν των τοιούτων θα χωρίση ημάς από της αγάπης του Χριστού, διότι εκ των προτέρων έχομεν διδαχθή και λάβει γνώσιν, ότι στενή και τεθλιμμένη η οδός, η οδηγούσα τους βαδίζοντας αυτήν εις την άλυπον ζωήν. Άκανθοι και τρίβολοι δεξιά και αριστερά τέθεινται εις την οδόν, άρα έχομεν ανάγκην προσοχής πολλής.
Εις την τεθλιμμένην οδόν, την δοκιμασίαν της ασθενείας κ.λ.π., έρχεται το αγκάθι της ολιγοπιστίας, της ανυπομονησίας, της δειλίας, να ξεσχίση το ένδυμα της ψυχής, χρεία λοιπόν εξαγκυλώσαι τούτο δια της πίστεως και της ελπίδος και της υπομονής, έχοντας ως πρότυπον τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος εις όλην την επίγειον ζωήν Του είχε πολλάς θλίψεις και πολλά αγκάθια κατέθλιψαν την παναγίαν ψυχήν Του, διο ανεφώνει, «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19 ).
Δια των ασθενειών και εν γένει των θλιβερών, ο Θεός ως Πατήρ διατίθεται ημίν, διότι ζητεί τρόπους δια να μεταδώση την αγιότητα Αυτού, «Τις εστιν υιός, ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί» (Εβρ.12,8 ). Βαβαί! Ώστε, όταν υποφέρωμεν, τότε φαίνεται καθαρά ότι είμεθα παιδιά του Θεού. Και τις άράγε δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού; Άρα εάν θέλης παιδί του Θεού να είσαι, υπόμεινον μετ’ ευχαριστίας και πίστεως και ελπίδος τας υπό του Θεού στελλομένας θλίψεις και πειρασμούς. Και οι εξ ανθρώπων πειρασμοί και αυτοί εκ του Θεού εισι, όπως αποκτήσωμεν ανεκτικότητα, μακροθυμίαν, συμπάθειαν, υπομονήν, διότι πάντα ταύτα είναι χαρακτήρες θείοι, καθώς μας λέγει ο Κύριος: «Ανατέλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5,45 ). Δια τούτο οφείλομεν αγάπην εις όλους τους ανθρώπους, ουδέ ίχνος μίσους ή κακίας να ευρίσκεται εις τας ψυχάς μας, όπως κληθώμεν τέκνα Θεού. Ουκ άξια τα παθήματα της όλης ζωής μας απέναντι των ασυλλήπτων αγαθών, όπου έχει ετοιμάσει ο Θεός δια τας ψυχάς εκείνας, όπου θα σηκώσουν τον σταυρόν, ο οποίος έχει κατασκευασθή είτε εκ φύσεως είτε εξ ανθρώπων είτε εκ του διαβόλου. Διότι οιονδήποτε πάθος ή αδυναμία μας πολεμεί, όταν το αντιπολεμώμεν, τότε μας γίνεται αιτία να αξιωθώμεν του μακαρισμού: «Μακάριος ανήρ, ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής» (Ιακ. 1,12 ).
Δια τούτο, παιδί μου, υπομείνατε τα πάντα, διότι αοράτως πλέκεται στέφανος εις εκάστου κεφαλήν, διότι δριμύς ο χειμών, γλυκύς ο παράδεισος, υπομένετε τον πεγετόν των δοκιμασιών, ίνα χαίρων χορεύη ο πους υμών εις τον ουρανόν.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.

2 ) Επιστολή


Πολλά μας θλίβουν, παιδί μου, πλήν μακάριος όστις μεθ’ υπομονής και ευχαριστίας διέρχεται τα θλιβερά της παρούσης ζωής. Ναι, οφείλομεν να ευχαριστώμεν τον Θεόν, όστις δια των τοιούτων θλιβερών, μας προπαρασκευάζει την αθάνατον ψυχήν μας, να γίνη των αιωνίων αγαθών της βασιλείας των ουρανών κληρονόμος!
«Παιδεύει ο Κύριος επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος Αυτού» ( Εβρ. 12,10 ). Δια των ποικίλων θλίψεων κατεργάζεται εν ημίν αιώνιον βάρος δόξης!
Δια τούτο δεν χρειάζεται ούτε συμφέρει να αγανακτώμεν εν καιρώ παιδείας Κυρίου, αλλ’ εκάστου το ψυχικόν συμφέρον είναι τελεία υπακοή εις τον Ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων ημών, όστις εν καιρώ των ποικίλων θλιβερών εγχειρίζει εκάστου την αφανή ψυχικήν πληγήν με το άγιον σκοπόν, να του χαρίση την υγείαν, ήτοι την καρδιακήν κάθαρσιν εκ των ατίμων παθών.
Εις τον τοιούτον πάνσοφον πνευματικόν Ιατρόν έχομεν απαραίτητον χρέος να προσφέρωμεν αδιαλείπτους ευχαριστίας εμπράκτως, κατά τρόπον ώστε να μη Τον λυπώμεν εν ουδενί πταίσματι.
Όλοι οι άγιοι διήλθον την ζωήν των με θλίψεις και πολλαπλά βάσανα, παρ’ ότι η αμαρτία δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους θλίψη, και όμως η ζωή αυτών υπήρξε πολλάκις ένα σωστόν μαρτύριον. Τώρα τι απολογίαν θα προβάλωμεν ημείς, οι εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες και ενασχολούμενοι, ώστε να έχωμεν το δικαίωμα να διέλθωμεν την ζωήν μας άνευ θλίψεων; Χωρίς θλίψεις και βάσανα; Επακριβώς ημείς είμεθα υπεύθυνοι δια την αμαρτίαν, και επομένως χρειαζόμεθα την μάστιγα της σωτηριώδους παιδείας του Κυρίου, όπως τύχωμεν ευτυχούς διασώσεως εις την βασιλείαν των ουρανών, χάριτι των οικτιρμών του φιλανθρώπου ημών Θεού.
Οίδα, παιδί μου, το πόσον σε αγαπά ο Θεός δια των συχνών επισκέψεών Του, επίσης την κραταιάν υπομονήν σου εις αυτάς και τας αδιαλείπτους ευχαριστίας σου προς τον μέγαν Ιατρόν, τον Θεόν.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
ΜΙΚΡΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ


Κάποιος Γέρων άγιος από τους ασκητάς είχε παρρησίαν προς τον Θεόν, και ο Θεός του έκαμε το θέλημα του. Λοιπόν ο άγιος αββάς ούτος μίαν φοράν έλεγε δεόμενος προς τον Θεόν, δίδαξόν με, τις είναι η Κρίσης αύτη;
Ότι βλέπω ο δούλος σου, πότε μεν άνδρας δικαίους και ευλαβείς, και ευρίσκονται εις πενίαν και δυστυχίαν πότε πάλιν αδίκους και αμαρτωλούς, και είναι εις πλούτον και ανάπαυσιν, και πολλοί δίκαιοι και ευλαβείς αδικούνται και βασανίζονται αδίκως, πολλοί δε άδικοι και άξιοι θανάτου αμαρτωλοί και παράνομοι, ζώσι και ευπορούσι.

Ταύτα προσευχόμενος ο αββάς και δεόμενος του Θεού, να του αποκαλύψη το μυστήριον, ήκουσε φωνήν όπου του έλεγε: μη ζητείς εκείνα, τα οποία δεν φθάνει ο νους σου και η δύναμης της γνώσεως σου, μηδέ να ερευνάς τα απόκρυφα, διότι τα κρίματα του Θεού, ήτοι αι κρίσεις του Θεού, εκείνα όπου κρίνει και κάμνει, είναι άβυσσος και βάθος μέγα και πολύ.

Πλήν επειδή εζήτησας να μάθης, κατέβα εις τον κόσμον, και κάθισε εις ένα μέρος, και πρόσεχε εις εκείνα όπου θέλεις δει, δια να καταλάβεις από την δοκιμή ταύτην την μικράν, μικρόν μέρος των κριμάτων του Θεού, και να γνωρίσεις πως είναι ανεξερεύνητος και ανεξεχνίαστος η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνησις.

Λοιπόν ο Γέρων, ως ήκουσε ταύτην την φωνήν, κατέβη μετά σπουδής εις τον κόσμον, και επήγεν εις δρόμον πλατύν, όπου περνούσαν πολλοί, και εις ένα μέρος ήταν ένα λιβάδι και μία βρύση με νερό καθαρό , ήταν δε εκεί και ένα δένδρον το οποίον είχε την ρίζα κουφή, και μέσα εις την ρίζα του δένδρου εμπήκεν ο αββάς και εκρύφθη, και έβαλε εμπρός του από τα τσακίσματα του δένδρου, και εσκεπάσθη, και αφήκεν ολίγην τρύπα να βλέπει τα γενόμενα.

Λοιπόν είδε, και επέρνα ένας άνθρωπος πλούσιος, και ωσάν είδε τον δροσερόν εκείνον και χλοηφόρον κάμπο του λιβαδιού, και την γλυκόψυχρον και καθαρωτάτην βρύσιν, ωρέχθη να πεζεύση, διότι ήτον καύμα να αναπαυθεί, και κατέβη από το άλογο του, και εκάθησε να φάγει ψωμί.

Όμως εκεί που ανεπαύετο, του εφάνη να βγάλη το πουγγί όπου είχε σιμά του με εκατόν φλωριά να τα ιδή και να τα μετρήση, και αφού τα εμέτρησε, ηθέλησε πάλιν να τα βάλη εις τον τόπον όπου τα είχε.

Και από μίαν διπλωμάδα του φορέματός του ελανθάσθη, και θαρώντας πως τα έβαλε μέσα, εκείνα έπεσαν έξω, επάνω εις την γήν. Λοιπόν αφού έφαγε, και έπιε, και εκοιμήθη, και εσηκώθη, και έκαβαλίκευσε το άλογό του και εδιάβη, αφίνων τα φλωριά εκεί.

Διαβαίνων δε άλλος οδοιπόρος, επήγε προς την βρύσιν να πίει νερόν, και ευρήκε τα φλωριά και τα επήρε και εδιάβη.
Δεν επήγεν εις τον ίσιον δρόμο, αλλά έπιασε τόπους αβάτους από αμπέλια και χωράφια, και έγινε άφαντος.

Λοιπόν ήλθε έτερος πεζοπόρος φορτωμένος και κουρασμένος και εκάθισεν εις την βρύσιν εκείνη να αναπαυθή και να παρηγορήση την δίψα του, και έβγαλε το καυκίον του και το εγέμισε νερό, έβαλε και ένα παξιμάδι μέσα να βραχή, και καθεζόμενος και αναπαυόμενος έτρωγε. Καθεζόμενος λοιπόν τοιουτοτρόπως ο πτωχός εκείνος, και τρώγων την ταπεινή εκείνη και πτωχικήν τροφή, την ώρα εκείνη εστράφη ο καβαλάρης εκείνος όπου άφηκεν εκεί τα φλωριά, και είχε μεγάλη σπουδήν τρέχων, έχων τα ομμάτια του άγρια και ματωμένα, και το πρόσωπο αυτού αλλιώτικο, και ήλθε κατεπάνω του πτωχού εκείνου, λέγων μετά θυμού, γρήγορα να μου δώσεις τα φλωριά όπου εβρήκες εδώ. Ο δε πτωχός εκείνος έλεγε με όρκους μεγάλους, πως δεν είδε τοιούτον πράγμα. Αυτός δε όπου τα έχασε, θυμωμένος ων, ως άγριον λεοντάρι,άρχισε να τον δέρνη και να τον κτυπά κατά κεφαλής με την βίτζαν του λουρίου του αλόγου,

και ο πτωχός εκείνος ώμνυε, πως δεν έχει τίποτε, θυμωθείς περισσότερον ο καβαλάρης εκείνος, έβγαλε το πελατίκι του, και έκρουσε τον πτωχόν εκείνον εις τον μέλιγκα και τον εθανάτωσε. Λοιπόν κατέβη από τα το άλογο, και ηρεύνησε όλα τα ρούχα και τα σακούλια του πεζοπόρου εκείνου, και επειδή τίποτε δεν έβρε, εδιάβη λυπημένος πολύ.

Ο δε ασκητικώτατος Γέρων εκείνος έβλεπεν αυτά όλα μέσα από την κουφάλα του δένδρου, και εξεπλήττετο και εθαύμαζε, και ελυπείτο πολύ, και έκλαιε δια τον άδικο φόνο όπου είδε, και εσφάζετο η καρδία του, και μετά δακρύων δεόμενος προς Κύριον, έλεγε: Κύριε τις είναι η βουλή σου αύτη; Γνώρισέ μου του αμαρτωλού, πως υπομένει η αγαθότης σου; Άλλος τα έχασε, έτερος τα ευρήκε και άλλος αδίκως να φονευθή;

Λοιπόν ταύτα δεομένου του Γέροντος, κατέβη Άγγελος Κυρίου διδάσκων και σαφηνίζων εις αυτόν τα πράγματα όπου είδε, και είπε προς αυτόν: μη λυπείσαι, Γέρων, μηδέ να σου κακοφαίνεται, και να νομίζεις ότι τάχα χωρίς θέλημα Θεού γίνονται ταύτα, διότι ταύτα με θέλημα Θεού γίνονται, άλλα κατά παραχώρισην, άλλα δια παίδευσιν, και άλλα δια οικονομίαν.

Διότι αυτός όπου έχασε τα φλωριά, είναι γείτονας εκείνου όπου τα εβρήκε, και εκείνος όπου τα εβρήκεν, είχεν ένα περιβόλιον, αξίας φλωρίων εκατόν, αυτός δε ο πλούσιος ήτον πλεονέκτης και το επήρε δυναστικώς μόνον δια πεντήκοντα φλωρία, ο δε πτωχός εκείνος, μη έχων τι ποιήσαι, παρακάλεσε τον Θεόν να κάμει την εκδίκησιν,
δια τούτο ωκονόμησεν ο Θεός με τοιούτον τρόπον, και του τα έδωκε διπλά, αντί τα πεντήκοντα, εκατόν, τα οποία έχασεν ο πλεονέκτης, όπου επήρε το περιβόλιον των εκατόν φλωρίων δια πεντήκοντα. Εκείνος δε ο άνθρωπος ο κουρασμένος, όπου δεν εβρήκε τίποτα και εφονεύθη αδίκως, είχε κάμει μίαν φοράν φόνον, όμως δια να έχη έργα χριστιανικά και Θεάρεστα,

θέλων ο Θεός να τον σώση και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου όπου έκαμε ή θεληματικώς, ή σατανικώς δια τούτο ωκονόμησε, και εφονεύθη αδίκως και παραλόγως, δια να σωθεί η ψυχή αυτού.

Αυτός δε ο πλεονέκτης όπου έχασε τα φλωριά, και έκαμε τον φόνον, έμελλε να κολασθεί από την πλεονεξία του και την φιλαργυρία του και διά τούτο τον αφήκεν ο Θεός, και έπεσεν εις το αμάρτημα του φόνου, δια να πονέση η ψυχή του τη φανερήν αμαρτία, να ζητήση μετάνοιαν. Και ιδού από την αφορμήν ταύτην αφήνει τον κόσμο και τα του κόσμου, και υπάγει να γένη καλόγηρος να σώσει την ψυχήν του.

Λοιπόν πήγαινε εις το κελλί σου, και μη πολυεξετάζεις τας κρίσεις του Θεού, διότι ο Θεός τας κάμνει δικαίως, και καθώς ηξεύρει, και εσύ νομίζεις ότι γίνονται αδίκως. Γίνωσκε λοιπόν ότι και άλλα πολλά γίνονται εις τον κόσμον με θέλημα Θεού, δια αφορμάς, όπου δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι, και πρέπει να λέγει καθ’ ένας: Δίκαιος εί Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Σε μια μοναχική γυναίκα: Περί των Χριστουγέννων της Ιωάννας.

Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου. Τι να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα:

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου.

Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε βοήθει μου τη απιστία»(Μάρκ.9,24), επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος.

Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση. Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τʼ άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου, ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μʼ αυτόν τον τρόπο! Που και που μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του, ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα... Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.

Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλέιψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι. Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά. Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σʼ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».

Τέτοια ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα της Ιωάννας. Δώσε Θεέ, να είναι φέτος ακόμα πιο χαρούμενα. Προσευχήσου κι εσύ, κόρη, να σου φανερωθεί ο ουράνιος Πατέρας με κάποιο τρόπο –και στον Θεό οι τρόποι είναι πολλοί- και θα ζήσεις θαύμα. Μην ετοιμάζεσαι για λύπη σε τούτη τη μεγάλη μέρα, αλλά να ετοιμάζεσαι για χαρά. Και ο Πανορατικός, ο Παντελεήμων, θα σε κάνει χαρούμενη.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Στον κατάδικο Π.Γ. που παραπονιέται για την αδικία των ανθρώπων.

Λες ότι δεν φταις γιʼαυτό για το οποίο καταδικάστηκες. Σʼένα νυχτερινό καυγά στο δρόμο σκοτώθηκε ένας άνθρωπος. Οι δολοφόνοι βιαστικά διασκορπίστηκαν, κι εσύ τυχαία βρέθηκες κοντά στον νεκρό όταν πέρασε το περιπολικό. Σε συνέλαβαν. Σε καταδίκασαν. Τώρα παραπονιέσαι για την αδικία των ανθρώπων. Ορκίζεσαι ότι καταδικάστηκες άδικα. Μετά από το πρώτο σου γράμμα, σε παρακάλεσα να μου εξομολογηθείς όλη σου τη ζωή. Κι εσύ το έκανες. Διαβάζοντας το δεύτερο γράμμα σου, φώναξα: «Μα το άξιζε»!

Άνθρωπε του Θεού, άξιζες αυτή τη βαριά τιμωρία εάν όχι για εκείνο το έγκλημα, τότε σίγουρα για όλα τʼάλλα εγλήματά σου. Ο τα πάντα ορών Δικαστής είδε τα υπόλοιπα εγκλήματά σου σε όλη σου τη ζωή, αλλά κατά το έλεός Του και κατά τη γνωστή μέθοδό Του τα έκρυψε από τους ανθρώπινους μάρτυρες, περιμένοντας τη μετάνοιά σου. Όμως εσύ δεν μετάνιωνες, δεν εξομολογιόσουν, ούτε προσευχόσουν στον Θεό, ούτε κοινωνούσες. Αντίθετα, συνέχιζες μυστικά να πράττεις το κακό και ήσουν έτοιμος να σκοτώσεις τον καθένα που θα σʼεμπόδιζε στις άτιμες πράξεις σου. Μόνο λόγω της βιαιότητας απέναντι στη γυναίκα σου άξιζες φυλακή. Εκείνη δε σε μήνυσε στον γήινο δικαστή. Αλλά οι κραυγές της ακούστηκαν στον αιώνιο Δικαστή.

Για να σε γυρίσει απʼόλους τους κακούς δρόμους και να σε κατευθύνει στον δρόμο του δικαίου, για να σου θυμίσει την ψυχή και να σε προειδοποιήσει για το θάνατο και τη φοβερή δίκη η Πρόνοια του Θεού σε έφερε εκείνη τη νύχτα στον τόπο του εγκλήματος. Έτσι σʼέπιασαν οι άνθρωποι και καταδικάστηκες σε φυλακή.

Η περίπτωσή σου μου θυμίζει ζωηρά ένα μεγάλο χριστιανό άγιο, τον Εφραίμ της Σύρου. Στα νιάτα του ο Εφραίμ αμάρτανε πολύ, όμως δεν καταδικάστηκε ούτε για μια αμαρτία. Συνέβη όμως κλέφτες να κλέψουν ένα πρόβατο από τον γείτονά του. Ο γείτονας κατηγόρησε τον Εφραίμ. Και ο Εφραίμ εντελώς αθώος γιʼαυτή την κλοπή, βρέθηκε φυλακισμένος. Πικραμένος για την ανθρώπινη αδικία ο Εφραίμ άρχισε να κλαίει και να θρηνεί μπροστά στον Θεό. Όμως περιμένοντας φυλακισμένος με πολλούς άλλους εγκληματίες, άρχισε να συζητεί μαζί τους. Ρωτούσε με τη σειρά τον καθένα τους, γιατί βρέθηκαν στη φυλακή. Ο ένας του είπε το ένα, ο άλλος το άλλο. Στις αμαρτίες τους ο Εφραίμ αναγνώρισε τις δικές του αμαρτίες, για τις οποίες ούτε κάποιος τον κατηγόρησε, ούτε κανείς τον καταδίκασε. Και το πνεύμα του συνήλθε και αναγνώρισε ότι βρέθηκε στη φυλακή όχι λόγω του κλεμμένου προβάτου, αλλά λόγω των πολλών άλλων εγκλημάτων του. Και μετάνιωσε ο Εφραίμ ταπεινά μπροστά στον Θεό για όλα τα εγκλήματά του. Και άρχισε με δάκρυα να προσεύχεται στον Θεό να του συγχωρήσει τις μυστικές αμαρτίες του, ευγνωμονώντας Τον ταυτόχρονα που τον πέταξαν στη φυλακή για εκείνο που δεν διέπραξε. Και σύντομα τον ελευθέρωσαν ως αθώο. Όμως τούτο το γεγονός έκανε ολόκληρη αναστροφή στην ψυχή του Εφραίμ. Η φυλακή τον δέχτηκε αμαρτωλό, και τον άφησε άγιο.

Ειρήνη σε σένα και υγεία από τον Κύριο.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Πιάστηκα από μια λέξη.


Nωχελικά απομεσήμερο του Φλεβάρη. Ανάμεσα στα πολύωρα διαβάσματα της εξεταστικής, τις πολύχρωμες υπογραμμίσεις και την κουραστική ταξινόμηση των σημειώσεων. Βρήκα το χρόνο σ' ένα σύντομο διάλειμμα να απολαύσω μια κούπα αχνιστή σοκολάτα πλάι στο παράθυρό μου. Έτσι θα είχα την ευκαιρία παράλληλα με την ικανοποίηση της γεύσης μου να αφήσω ελεύθερο το βλέμμα μου να πλανηθεί στοχαστικά στο γαλανό ουρανό. Κι ενώ βυθιζόμουν στην ευδαιμονία της απόλαυσης του ζεστού ροφήματος, συνέλαβα τη σκέψη μου να ακροβατεί ανάμεσα σε δυο αντίθετες μεταξύ τους έννοιες, ανάμεσα στο εφήμερο και στο αθάνατο.

Από τη μια η απόλαυση της στιγμής, αλλά και η μιζέρια της αυτάρκειας, ο συμβιβασμός με την καθημερινή ρουτίνα κι απ' την άλλη η αθανασία. Είναι ωραίο και ελκυστικό πολλές φορές το εφήμερο, ωστόσο η νεανική καρδιά δεν ικανοποιείται ούτε συμβιβάζεται μόνο με αυτό. Επιχειρεί να ιχνηλατήσει μια πορεία πάνω και πέρα από το εφήμερο, μια πορεία αθανασίας. Πως μπορεί όμως κανείς να προσεγγίσει και να συλλάβει αυτήν την έννοια της αθανασίας;

Ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω τους απαιτητικούς συλλογισμούς πάνω σ' ένα τέτοιο δύσκολο θέμα που μάλλον νεφελώδες μου φάνταζε, όταν ήρθε στο μυαλό μου ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι παλιό που θυμόμουν αχνά από κάπου - δεν θυμάμαι που - όπου το είχα διαβάσει. Σύμφωνα με αυτό αν θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα μια λέξη, παίξε μαζί της. χώρισε τα γράμματά της, φτιάξε καινούργιες λέξεις κι έτσι θα προσεγγίσεις τη σημασία της. αποφάσισα λοιπόν μέχρι να τελειώσει και η σοκολάτα να παίξω τούτο το παράξενο παιχνίδι. Έτσι, πιάστηκα από μια λέξη κι αυτή ήταν η αθανασία.

Πρώτο γράμμα Α δεύτερο Θ. Α: Αιωνιότητα, Θ: Θεός. Καλή η αρχή για να προσεγγίσω την έννοια που με προβληματίζει. Δώρο του Θεού η αιωνιότητα στον άνθρωπο. Δώρο πολύτιμο και ακριβό. Είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα. Οι αποφάσεις, οι πράξεις μας, η καθημερινή μας συμπεριφορά παίρνουν μια άλλη διάσταση αν αναλογιστεί κανείς ότι διαγράφουν μια πορεία που συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Αισθάνομαι δέος μ' αυτήν τη διαπίστωση. Προχωρώ στο επόμενο γράμμα Α: Αγιότητα. Η νεφελώδης έννοια της αθανασίας αρχίζει να ξεδιαλύνεται σιγά - σιγά. Πράγματι, η Αγιότητα είναι συνυφασμένη με την αιωνιότητα. Δε νομίζω ότι υπάρχει ωραιότερο σύνθημα για την πορεία μας προς την αιωνιότητα από το στόχο να γίνουμε κι εμείς Άγιοι.

Το παιχνίδι μ' αρέσει ολοένα και περισσότερο. Επόμενο γράμμα Ν: Νιάτα. Οι νέοι ίσως είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που σκέφτονται λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο το θάνατο. Συγχρόνως, όμως, είναι εκείνοι που λαχταρώντας να υπερβούν το εφήμερο μπορούν με περισσό ενθουσιασμό να σχεδιάσουν τη δική τους πορεία στην αιωνιότητα. Βέβαια, αυτή η πορεία οπωσδήποτε χρειάζεται εφόδιο και οδοδείκτες που ελπίζω να ανακαλύψω συνεχίζοντας το παιχνίδι μου με τι λέξη της αθανασίας.

Α: Αλήθεια. Ωραία λέξη - Δύσκολη έννοια. Και τι στ' αλήθεια είναι; Εφόδιο ή σκοπός; Ίσως και τα δυο. Η αλήθεια, η αναζήτηση της αλήθειας και πιο πολύ η αναζήτηση της Μίας Αλήθειας νοηματοδοτεί την πορεία μας προς την αιωνιότητα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εφόδιο. Μπορείς άραγε να λες ότι πορεύεσαι στην αιωνιότητα όταν φοράς διαρκώς ένα προσωπείο υποκρισίας ή όταν στις σχέσεις του με τους άλλους δεν είσαι γνήσιος και ειλικρινής;

Συνεχίζω Σ: Σταυρός. Σταματώ για λίγο σ αυτήν τη λέξη. Δίνε μια άλλη διάσταση στο θέμα της αιωνιότητας που με απασχολεί. Οι δυσκολίες, οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, ο σταυρός που ο καθένας μας κρατά σ' αυτό το ατέρμονο ταξίδι προς την αιωνιότητα, σμιλεύουν χαρακτήρα δυνατό και ικανό για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αυτής της πορείας.

Επόμενο γράμμα Ι: Ιδανικό. Ε, εδώ δεν χρειάζεται να σταθώ κα πολύ. Τα ιδανικά από μόνα τους ως ιδέες και αξίες έχουν κατακτήσει την αθανασία και οπωσδήποτε αποτελούν απαραίτητα εφόδια και αλάθητους οδοδείκτες στην πορεία γι' αυτήν.

Και το τελευταίο γράμμα είναι πάλι Α. Αυτό με παίδεψε. Για τέταρτη φορά έπρεπε να βρω λέξη που ν' αρχίζει από Α. Δύσκολο. Δύσκολο; Όχι και πολύ Γρήγορα, τελικά ήρθε στο μυαλό μου μια λέξη γνωστή, χιλιοειπωμένη και πάνω απ' όλα απολύτως κατάλληλη για να κλείσει αυτήν την ακροστιχίδα. Κι η λέξη αυτή ήταν η αγάπη. Μια λέξη που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω ιδιαίτερα για να τη συνταιριάξω με τις υπόλοιπες και με την αρχική, την αθανασία. Γιατί η αγάπη είναι σύμφυτη με την έννοια της αιωνιότητας αφού «ουδέποτε εκπίπτει» και αφού προσδίδει στα πάντα θεϊκή προοπτική.

Αθανασία. Τέλειωσαν τα γράμματα. Τέλειωσε και το παιχνίδι. Μαζί τελείωσε και η σοκολάτα. «Η πορεία μας, όμως, αφού πλαστήκαμε για την αιωνιότητα δεν τελειώνει ποτέ» συλλογιζόμουν καθώς το ανοιχτό βιβλίο μου υπενθύμιζε το τέλος του σύντομου διαλείμματος.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Πως ψεύτισε ο κόσμος…

Η κακία των ανθρώπων έχει ξεπεράσει τα όρια. Κοιτάζουν πώς να ξεγελάση ο ένας τον άλλον. Και το θεωρούν κατόρθωμα που τον ξεγελούν. Αλήθεια, πως ψεύτισε ο κόσμος! Όλα ψεύτικα τα φτιάχνουν. Χρήματα εν τω μεταξύ παίρνουν περισσότερα απ όσα έπαιρναν οι παλιοί, οι καημένοι. Γενικά, όλα τα ψεύτισαν. Μια μέρα μου έφερε κάποιος ντοματιές. Κάθε φυτό ήταν σε ένα σακκουλάκι μικρούτσικο με χώμα χοντρό, μέλαγγα, αμμούδα χοντρή, για να κρατάη την υγρασία. Βαριούνται να ρίξουν λίγο νερό! Ούτε καν να βάλουν κοπριά. Μόνον επάνω –επάνω είχε λίγη σαν το μαυροπίπερο!

Οπότε, όταν τις έβγαλα από το σακκουλάκι, όλη η ρίζα ήταν σάπια. Έρριξα ένα στρώμα χώμα από πάνω, για να βγάλουν νέες ρίζες.

Και πως ξεγελούν τον κόσμο! Να δήτε, μου είχαν φέρει ένα κουτί μεγάλο με γλυκά. «Θα το ανοίξω, είπα, όταν θα ʽρθη καμμιά παρέα μεγάλη. Ας μην το ανοίξω τώρα και πάνε μερμήγκια». Μια μέρα μαζεύτηκαν κάμποσοι. Υπολόγισα ότι θα φθάσουν και θα περισσέψουν κιόλας. Μόλις το ανοίγω, βλέπω μέσα φελιζόλ , από ʽ δω , φελιζόλ από κει… Και ήταν τόοοσο μικρό αυτό που είχε τα γλυκά. Όλο το κουτί ήταν άδειο! Μια άλλη φορά μου έφεραν ένα επίσημο κουτί γλυκά δεμένο με κορδέλες. «Θα το φυλάξω ,είπα, για τα παιδιά της Αθωνιάδος». Και τελικά ήταν κάτι λουκούμια σκληρά, παλιά λουκούμια. Εγώ τέτοια λουκούμια δεν τα δίνω. Δίνω στον κόσμο κανένα μαλακό λουκούμι.

- Γέροντα, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι αδικία;

- Το θεωρούν κατόρθωμα. Γιατί η αμαρτία έχει γίνει μόδα τώρα και η αδικία θεωρείται εξυπνάδα. Το κοσμικό πνεύμα δυστυχώς τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα κείνος που αδικεί τον συνάνθρωπό του. Παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: « Αυτός είναι διάβολος. Τα καταφέρνει», ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως, την μικρή κόλαση.



Γέροντος Παϊσίου

=======================================================================================
 

silver-

New member
================================================================================================================
Τι λείπει; Τι φταίει;

Παρατηρώ τους ανθρώπου γύρω μου να περπατούν βιαστικά στους δρόμους της πόλης, να δυσανασχετούν με τη - συνηθισμένη - βροχή, να αγχώνονται για το αν θα προλάβουν τα μαγαζιά ανοιχτά... Αυτές τις στιγμές αναρωτιέμαι: «Τι είναι αυτό που μας λείπει ουσιαστικά; Γιατί δε βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους, ξέγνοιαστα παιδιά, ήρεμους γονείς; Πως, ενώ θεωρητικά έχουμε τα πάντα στη ζωή μας, νιώθουμε μέσα μας τόσα κενά;»

Συζητώντας με συμφοιτητές και φίλους, άρχισα να προβληματίζομαι σχετικά με τους λόγους για τους οποίους εμείς οι νέοι αισθανόμαστε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κενό. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε μόνο όσα θέλουμε κι όχι όσα έχουμε; Νιώθουμε δυστυχισμένοι εξαιτίας της αχαριστίας μας;

Αν το καλοσκεφτούμε, πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς γκρινιάζουμε συχνά, επειδή ίσως δεν έχουμε αρκετά χρήματα ή μεγάλους βαθμούς στις σπουδές μας, ή επειδή νομίζουμε ότι οι γονείς μας δε μας καταλαβαίνουν, ή επειδή θέλουμε καινούριο μοντέλο στο κινητό μας κ.τ.λ. Αντί να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε - γιατί σίγουρα έχουμε - εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και να λέμε: «Θέλω κι άλλο!» Έχουμε την πεποίθηση πως, αν τελικά αποκτήσουμε όλα όσα επιθυμούμε ή επιθυμήσαμε στο παρελθόν, τότε τα εσωτερικά μας κενά θα πάψουν να υπάρχουν.

Μπορεί όμως η προσωπική μας αχαριστία και μόνο να είναι αυτή που τα προκαλεί; Μήπως, στην πραγματικότητα, δεν αναζητούμε κάτι αλλά κάποιον; Κάποιον που να μας αγαπάει, να μας στηρίζει, να μας ακούει όταν Του μιλάμε, να μας ηρεμεί όταν κλαίμε, να είμαστε φίλοι μαζί Του; Κάποιον που όταν πονάμε, να είναι πάντα δίπλα μας; Κάποιον που να μας δίνει ευτυχία; Κάποιον που να δέχεται όλες τις αδυναμίες μας, να τις φορτώνεται Αυτός και να μας δίνει ζωή απ΄ τη ζωή Του; Κάποιον που να μας χαρίζει τον Παράδεισο, στην κυριολεξία, αρκεί να επιλέξουμε να είμαστε κοντά Του;


Μήπως τελικά αξίζει να Του ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας και να Του δώσουμε την ευκαιρία να μας αποδείξει όλα όσα μας έχει υποσχεθεί; Ίσως τότε εκπλαγούμε ανακαλύπτοντας πως τελικά δεν έχουμε ανάγκη από κάτι, αλλά από εκείνον τον Κάποιον, τον Κύριο.

================================================================================================================
 

silver-

New member
=================================================================================================================
Ο Σκληρότερος Μήνας



Ο T. S. Eliot αποφαίνεται πως ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, γιατί φέρνει τις πασχαλιές μέσα απ΄ τη νεκρή γη. Ο Σολωμός απεικονίζει ποιητικά τον Απρίλη να χορεύει με τον έρωτα και η φύση να βρίσκει την καλή και τη γλυκειά της ώρα. Δυο χαρακτηρισμοί αντιθετικοί, οι οποίοι εδράζονται στο ίδιο βάθρο, το βάθρο της ανθρώπινης τραγωδίας. Το ωραίο γεννιέται από τη νεκρή φύση, αλλά και τα ανθρώπινα δρώμενα. Είμαστε όλοι τέκνα του ενιαυτού. Επωάζεται η ζωή μας στη θερμοκοιτίδα του χειμώνα, ανθοφορεί την άνοιξη, καρποφορεί το καλοκαίρι και εναποθέτεται σε νάρθηκα το φθινόπωρο. Αυτή είναι η λελογισμένη σοφή πορεία, και η ατομική αλλά και η πανανθρώπινη. Η διαίρεση είναι καθολική. Λάμπει η ωραιότητα της άνοιξης, η οποία εστιάζεται στον Απρίλη. Αυτή η ομορφιά λάμπει, αλλά (ιδού η ανθρώπινη τραγωδία) η λάμψη της ανεπαίσθητα οδεύει προς το σκότος. Το φως γεννιέται και πεθαίνει στο σκοτάδι. Μπορεί να φωτίζει το φιλιατρό του πηγαδιού, αλλά απορροφάται απ΄ το βυθό του. Ότι μπορούμε να κάνουμε είναι να χαρούμε, στο μέτρο που μας δόθηκε, αυτό το φως και να υπομείνουμε τη σκληράδα του. Το φως ταυτίζεται με τη ζωή.

Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή. Να ζούμε την ομορφιά στην κορύφωσή της, αλλά να έχουμε πάντα εντός μας το αναπόφευκτο του θανάτου. Με αυτό το δεδομένο οφείλουμε να ζούμε τη ζωή μας χωρίς να την ευτελίζουμε. Γεννιέται το ερώτημα: Ζούμε τη ζωή μας ή την ευτελίζουμε; Που στοχεύουν οι δραστηριότητές μας; Κινούμαστε γύρω από ένα και μόνο άξονα. Να αποκτήσουμε οικονομική υπερεπάρκεια για να είμαστε σε θέση να απολαύσουμε όσο περισσότερα αγαθά μας προσφέρει η καταναλωτική κοινωνία. Μεταχειριζόμαστε κάθε λογής μέσα για να πετύχουμε αυτή την υπερεπάρκεια. Ακολουθώντας το χρόνο που τρέχει, είμαστε διαρκώς αγχωμένοι. Δεν μας μένει καιρός για στάση και περισυλλογή. Να δούμε τον εαυτό μας, αλλά και να κοιτάξουμε τα μάτια των άλλων ανθρώπων. Αδιαφορούμε για όσα ο άνθρωπος δημιούργησε, την ιστορία του δηλαδή. Δεν πεινούμε ούτε διψούμε για την αιωνιότητα. Η ζωή μας είναι λειψή, περιορισμένη στο τώρα. Είμαστε αδιάφοροι για το πριν και αποδιώχνουμε το μετά, τη συνέχεια δηλαδή του εαυτού μας και συνεκδοχικά τη συνέχεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Είπα προηγουμένως πως ο Απρίλης είναι σκληρός, γιατί μας υποχρεώνει να αναμετρηθούμε με το θάνατο. Αυτή την αναμέτρηση την αποφεύγει ο άνθρωπος. Αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο θάνατος υπάρχει και η αναμέτρηση μ΄ αυτόν είναι αναπόφευκτη. Η ζωή μας τροχιοδρομείται με κατεύθυνση αυτή τη βεβαιότητα. Μπορεί να χτίζουμε προκλητικά σπίτια για να μείνουμε αθάνατοι. Έτσι όμως δεν αθανατίζουμε τη ζωή μας αλλά τη στεγάζουμε οριστικά και τελεσίδικα σ΄ αυτές τις επίγειες οικοδομές. Ο Απρίλης είναι σκληρός και ωραίος, αλλά ταυτοχρόνως μας θέτει μπροστά σ΄ ένα αδυσώπητο δίλλημα. Ή παίρνουμε την ομορφιά του σαν κορύφωση ζωής τελεσίδικης ή ως σωκρατική αλογόμυγα μας κεντρίζει, ακριβώς στην ύψιστη στιγμή, πως υπάρχει ένα τέλος, το οποίον όμως μπορεί να είναι η αρχή, η θύρα που οδηγεί στην αιωνιότητα. Οι άλλες εποχές δε θέτουν προκλητικά αυτό το δίλημμα. Έτσι, ούτε είναι τόσο σκληρές ούτε τόσο ωραίες.


================================================================================================================
 
Top