Ιδου ενα αρκετα ενδιαφερον κειμενο απο την ελληνικη μπλογκοσφαιρα, γραμμενο πριν εναμισο χρονο... Νομιζω οτι ολες οι φορουμιτισες ειναι καλο να το διαβασουν...
Πηγη: <!-- m -->http://sourotiri.blogspot.com/2009/04/t ... tytwo.html<!-- m -->
Κουκλες, δωστε βαση.
ΟΚ, ο στρατος δεν ειναι αυτο που ηταν παλια. Εχει μειωθει η θητεια στους 12 μηνες, και μαλιστα ο ιδιος ο νομος σου δινει πολλα περιθωρια ωστε να την μειωσεις ακομη περισσοτερο [στους 3,6 ή 9 μηνες]. Επισης, ο ιδιος ο νομος σου δινει πολλα περιθωρια να βγεις αοπλος [για την ακριβεια, οι ανωτεροι παρακαλανε τους φανταρους να πουν το παραμικρο προβλημα υγειας που αντιμετωπιζουν για να φυγει η ευθυνη τυχον μαλακιας απο πανω τους], ετσι ωστε να την περνας λιγο καλυτερα. Ναι, αναλογως την μοναδα, ενας φανταρος μπορει να εχει μαζι του απο κινητο με καμερα μεχρι psp και laptop, για να περναει την ελευθερη του ωρα λιγο καλυτερα. ΟΚ, ολα αυτα μπορει να σας δινουν την αισθηση οτι ο σημερινος στρατος ειναι ενος ειδους κατασκηνωση για ενηλικες, που ολοι περναμε καλα και κανουμε χαβαλε μεταξυ μας. Η αληθεια ομως, τουλαχιστον για μενα, ειναι καπως διαφορετικη.
Θα μπορουσα να συνοψισω την αποψη μου στην εξης φραση, μιλωντας για εναν μεσο φανταρο: Κανεις, οσο καλα και να τον πηγαινει η υπηρεσια, σε οσο καλο ποστο και να τον εχουν βαλει, σε οσο καλη μοναδα και αν βρισκεται, σε οσο καλη πολη και αν ειναι, οσο κοντα και αν ειναι με την κοπελα του, δεν ειναι καλα. Μπορει να ειναι καλυτερα σε σχεση με αυτο που φανταζοταν πριν μπει ή σε σχεση με αυτα που ακουει για αλλες μοναδες και αλλους φανταρους, αλλα καλα δεν ειναι. Ειναι απλως καλυτερα.
Δεν ειναι καλα λοιπον για ποιους λογους αραγε;
Καταρχην ειναι εγκλειστος. Περιοριζεται τοσο με πραγματικα μεσα [π.χ. φραχτης] οσο και με αϋλα [αν καποιος παρακαμψει τον φραχτη και βγει εκτος στρατοπεδου, ή αν δεν γυρισει απο την αδεια του την προβλεπομενη μερα και ωρα, τον περιμενει πολυ ασχημο ξεμπερδεμα]. Και εννοειται, οτι κανεις σκεπτομενος ανθρωπος δεν θα επελεγε να ειναι εγκλειστος για να "υπηρετησει την μητερα πατριδα", εις βαρος της ζωης του. Που στην τελικη, μπορει και η ζωη του να μην ηταν κατι το πολυ ενδιαφερον, αλλα δεν επαυε να ειναι η ζωη του. Δεν επαυε να εχει το προγραμμα του, τα χομπι του, τους φιλους του, την κοπελα του [ή...τις κοπελες του για καποιους :Ρ], κτλ κτλ κτλ. Στον ΕΣ ο φανταρος δεν εχει τιποτα απολυτως απο ολα αυτα. Ή τουλαχιστον, τα εχει για μιαμιση μερα τον μηνα [οσες δηλαδη και οι αδειες που αναλογουν για καθε μηνα], συν τις οποιες εξοδους του. Δεν νομιζω οτι καποιος νοημων ανθρωπος θα το ελεγε αρκετο.
Δευτερον, φοραει στολη. Αυτο το πραγμα πολλοι δεν το καταλαβαινουν. Οχι, μην νομιζετε οτι η στολη ειναι απλα ενα ρουχο. Αν επροκειτο απλα για ενα ρουχο, δεν θα υπηρχε λογος να το φοραμε. Ουτε εμεις, ουτε και κανεις αλλος ενστολος. Η στολη ειναι βαρια, μεταφορικα μιλωντας. Αλλαζει την ψυχολογια σου, σε κανει πιο απροσωπο, εκμηδενιζει την προσωπικοτητα σου. Απο την στιγμη που την φορας, δεν εισαι ο *Γιωργος Παπαδοπουλος* με τα ονειρα, τις φιλοδοξιες, την δουλεια, τα ενδιαφεροντα, τους αγαπημενους σου ανθρωπους. Εισαι ο *Στρατιωτης Πεζικου/Πυροβολικου/Υγειονομικου/κτλ Γιωργος Παπαδοπουλος*, τελεία. Ουτε ενα κλικ παραπανω. Ενας ανθρωπος ετοιμος να δεχτει και να εκτελεσει εντολες. Εντολες λογικες και παραλογες, ανωδυνες κι επωδυνες, ξεκουραστες και κουραστικες.
Εχω προσεξει στον εαυτο μου πως με την στολη ειμαι διαφορετικος. Δεν εχω διαθεση να πω μαλακιες [και πιστεψτε με, αν με πιασει, δεν σταματαω], δεν γελαω τοσο με αυτα που ακουω, δεν ενδιαφερομαι και πολυ για τα του "εξω" κοσμου. Το εχω ξαναγραψει αλλωστε, ο φανταρος χανει τον μικροκοσμο του και στην θεση του, του δινουν εναν αλλον. Που τον συνηθιζεις απο ενα σημειο και μετα βεβαια, αυτο ομως δεν σημαινει οτι σου αρεσει κιολας. Ειναι βαρια η στολη, και οσο περναει ο καιρος και ξεθωριαζει το χρωμα της με την χρηση ή με το πλυσιμο, γινεται ολο και πιο βαρια.
Τριτον, οσον αφορα τον στρατιωτικο μικροκοσμο: Περιλαμβανει μεγαλες ποσοτητες ΒΛΑΚΕΙΑΣ. ΟΚ, η βλακεια μπορει να ειναι διασκεδαστικη, ως ενος σημειου. Συνηθως ομως, διαπιστωνεις οτι τοση βλακεια δεν μπορεις να την αντεξεις. Ποσο ωραιος μπορει να ειναι ενας κοσμος, στον οποιο νιωθεις οτι περιτριγυριζεσαι απο βλακες; Θα ηταν καπως ανεκτο αν οι βλακες δεν ερχονταν σε αμεση επαφη μαζι σου. Ομως, κατι τετοιο δεν συμβαινει.
Ο βλακας ειναι αυτος που θα σκουπισει τον παγκο του ψωμιου που τρως με την σκουπα, ο βλακας θα αφησει τις αρβυλες του ακριβως διπλα στο κεφαλι σου, ο βλακας ειναι αυτος που δεν θα σου αφησει ουτε μια καθαρη τουαλετα για να χεσεις, ο βλακας ειναι αυτος που θα κλασει την ωρα που τρωτε και θα γελασει δυνατα, ο βλακας ειναι αυτος που θα παιζει το πουλι του διπλα σου ενω εσυ προσπαθεις να κοιμηθεις, ο βλακας ειναι αυτος με τον οποιον θα βαρας σκοπιες, ο βλακας ειναι αυτος που θα σου κλεψει κατι δικο σου, ο βλακας ειναι αυτος που θα κανει φασαρια στη 1 το βραδυ γιατι γυρισε μεθυσμενος, ο βλακας ειναι αυτος που θα αφησει το σκατωμενο βρακι του στην ντουζιερα που θα πας και εσυ, κτλ κτλ κτλ.
Ολα αυτα και αλλα πολλα, συμβαινουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ. Σε καθε γωνια ενος στρατοπεδου βρισκεται ενας βλακας. Αν τον αντιμετωπισεις, εισαι χαμενος. Γιατι ο βλακας ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, και κυριως, ΔΕΝ ΗΤΤΑΤΑΙ. Αν αδιαφορησεις, θα βρεθεις αμεσως εκτος της στρατιωτικης κοινωνικης ομαδας. Πλην ομως, δεν θα εχεις καν κοινωνικη ομαδα. Θα εισαι τυχερος, αν βρεις 2-3 ατομα με τους οποιους να λες μια κουβεντα της προκοπης. Ή θα βυθιστεις στο pro που εχεις στο psp.
Τεταρτον, μπορει κανεις να φανταστει ποσο ασχημο ειναι να ζει σε εναν κοσμο που δεν ενδιαφερει κανεναν αλλον εκτος απο τα ιδια τα μελη ενος κοσμου; Το οργανο υπηρεσιας με εχωσε για αγγαρεια, ο λοχαγος με ξεφτιλισε, ο διοικητης με καμπανιασε με 5 μερες φυλακη, στην σκοπια εκανα και γαμω τις αναγνωρισεις στον εφοδευοντα, βρηκα ενα οχημα ξεκλειδωτο, βρηκα μια γεμιστηρα με μια σφαιρα λιγοτερη, ο μαλακας ο ΚΨΜιτζης μου εδωσε σκατα καφε, ημουν θαλαμοφυλακας και πηγα να ξυπνησω εναν μαλακα που μου πουλουσε τσαμπουκα μετα, ο μαλακας ο ΑΥΔΜ με εστειλε να ξυριστω για να βγω εξοδουχος, και παει λεγοντας.
Αληθεια, ποσους πολιτες ενδιαφερουν ολα αυτα; Εγω εβλεπα πως, πριν παω φανταρος, σε τετοιες συζητησεις ΕΠΛΗΤΤΑ ΑΦΟΡΗΤΑ. Το βλεπω και τωρα, τοσο στο blog μου οσο και σε αυτο του hopkins, οτι τα σχολια που προκαλουμε με τα κειμενα μας ειναι ελαχιστα. Λογικοτατο. Ζουμε σε εναν αλλο κοσμο, σε ενα παραλληλο συμπαν, ΕΝΤΕΛΩΣ, ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ για καθε λογικο ανθρωπο και μελος του πραγματικου κοσμου. Ακομη και με μεγαλυτερους σε ηλικια, που εχουν απολυθει εδω και χρονια, δεν βρισκεις πολλα κοινα σημεια για να μιλησεις. Πολυ απλα, ζεις καποιους μηνες μιαν αλλη ζωη, σχεδον μοναστηριακη, με αλλους ορους, αλλες συνηθειες, αλλα ηθη κι εθιμα. Και δεν ενδιαφερει κανεναν αλλον, εκτος απο σενα. Ο,τι περνας, ο,τι σε ενοχλει, ο,τι σου αρεσει, ο,τι ζεις, δεν ειναι ενδιαφερον, πως το λενε. Οποτε, τι; Περιοριζεσαι στο να ακους τι γινεται στις ζωες των φιλων σου, που ζουν στον πραγματικο κοσμο. Και εκει λιγο θυμασαι πως ειναι.
Επισης θυμασαι πως ειναι οταν εχεις καμια εξοδο ή καμια αδειουλα. Αλλα και τι να πρωτοπρολαβεις; Στην εξοδο ας πουμε, τι να κανεις πρωτα απο ολα; Να φας ενα πιατο φαι της προκοπης, να πιεις εναν καφε, να μπεις λιγο στο ιντερνετ, να πας καμια βολτα, να πας γηπεδο, να κανεις σεξ [αν εισαι τοσο τυχερος], να...ουπς, your time is over, sir. Παρακαλω οπως επανελθετε στην θεση σας. Στην δε αδεια; Τι πρωτοπρολαβεις να ευχαριστηθεις; Την κοπελα σου, τους φιλους σου [ποτε δεν θα τους προλαβεις ολους], τον υπνο σε ενα ανθρωπινο κρεβατι, την οικογενεια σου, την κιθαρα σου, να χεζεις καθιστος για οση ωρα θελεις διαβαζοντας ενα περιοδικο, τι απο ολα; Οι μερες της αδειας σου θα ειναι παντα μετρημενες, και καποια στιγμη θα τελειωσουν. Αρκετα ειδες απο τον εξω κοσμο, μην παρουν και αερα τα μυαλα σου, ποντικι.
Οχι τιποτα, πας μεσα ξενερωμενος, πας να κατουρησεις στην τουαλετα, και βλεπεις ακριβως απεναντι γραμμενο το εξης:
"Του φανταρου την γυναικα την πηδανε αλλοι δεκα"
ή
"Ειναι κριμα κι αδικο εσυ να'σαι φανταρος
και την γυναικα που αγαπας να την πηδαει αλλος".
Ναι, μπορει να εχεις 100% εμπιστοσυνη στην κοπελα σου. Να εισαι σιγουρος οτι δεν θα κανει τιποτα αλλο με κανεναν εκτος απο σενα. Αλλα εκει συνειδητοποιεις το μεγεθος της απουσιας σου απο την ζωη της κοπελας σου και αντιστροφα βεβαιως, εκει συνειδητοποιεις πως δεν μπορεις να κανεις τιποτα για να το αλλαξεις αυτο [εχμ...μονο να παρεις Ι5 και να χαιρετησεις τον ματαιο εκεινο κοσμο], και να συμβιβαστεις με τις μετρημενες ωρες της εξοδου σου ή τις μετρημενες μερες της αδειας σου.
Και καπου εκει, αναρωτιεσαι ποιος πρεπει ή ποιος μπορει να στηριξει ποιον. Και ακρη δεν βγαζεις, οσο συνενοησιμος ανθρωπος και αν εισαι εσυ ή η κοπελα σου. Απλα ευχεσαι τα λελεδονια να ακουστουν συντομα, να ερθει ο Λελεμβριος, να παρεις το λελεδοχαρτο στα χερια σου και να σηκωθεις να φυγεις απο εκει.
Χαιρετε.
Πηγη: <!-- m -->http://sourotiri.blogspot.com/2009/04/t ... tytwo.html<!-- m -->
Κουκλες, δωστε βαση.
ΟΚ, ο στρατος δεν ειναι αυτο που ηταν παλια. Εχει μειωθει η θητεια στους 12 μηνες, και μαλιστα ο ιδιος ο νομος σου δινει πολλα περιθωρια ωστε να την μειωσεις ακομη περισσοτερο [στους 3,6 ή 9 μηνες]. Επισης, ο ιδιος ο νομος σου δινει πολλα περιθωρια να βγεις αοπλος [για την ακριβεια, οι ανωτεροι παρακαλανε τους φανταρους να πουν το παραμικρο προβλημα υγειας που αντιμετωπιζουν για να φυγει η ευθυνη τυχον μαλακιας απο πανω τους], ετσι ωστε να την περνας λιγο καλυτερα. Ναι, αναλογως την μοναδα, ενας φανταρος μπορει να εχει μαζι του απο κινητο με καμερα μεχρι psp και laptop, για να περναει την ελευθερη του ωρα λιγο καλυτερα. ΟΚ, ολα αυτα μπορει να σας δινουν την αισθηση οτι ο σημερινος στρατος ειναι ενος ειδους κατασκηνωση για ενηλικες, που ολοι περναμε καλα και κανουμε χαβαλε μεταξυ μας. Η αληθεια ομως, τουλαχιστον για μενα, ειναι καπως διαφορετικη.
Θα μπορουσα να συνοψισω την αποψη μου στην εξης φραση, μιλωντας για εναν μεσο φανταρο: Κανεις, οσο καλα και να τον πηγαινει η υπηρεσια, σε οσο καλο ποστο και να τον εχουν βαλει, σε οσο καλη μοναδα και αν βρισκεται, σε οσο καλη πολη και αν ειναι, οσο κοντα και αν ειναι με την κοπελα του, δεν ειναι καλα. Μπορει να ειναι καλυτερα σε σχεση με αυτο που φανταζοταν πριν μπει ή σε σχεση με αυτα που ακουει για αλλες μοναδες και αλλους φανταρους, αλλα καλα δεν ειναι. Ειναι απλως καλυτερα.
Δεν ειναι καλα λοιπον για ποιους λογους αραγε;
Καταρχην ειναι εγκλειστος. Περιοριζεται τοσο με πραγματικα μεσα [π.χ. φραχτης] οσο και με αϋλα [αν καποιος παρακαμψει τον φραχτη και βγει εκτος στρατοπεδου, ή αν δεν γυρισει απο την αδεια του την προβλεπομενη μερα και ωρα, τον περιμενει πολυ ασχημο ξεμπερδεμα]. Και εννοειται, οτι κανεις σκεπτομενος ανθρωπος δεν θα επελεγε να ειναι εγκλειστος για να "υπηρετησει την μητερα πατριδα", εις βαρος της ζωης του. Που στην τελικη, μπορει και η ζωη του να μην ηταν κατι το πολυ ενδιαφερον, αλλα δεν επαυε να ειναι η ζωη του. Δεν επαυε να εχει το προγραμμα του, τα χομπι του, τους φιλους του, την κοπελα του [ή...τις κοπελες του για καποιους :Ρ], κτλ κτλ κτλ. Στον ΕΣ ο φανταρος δεν εχει τιποτα απολυτως απο ολα αυτα. Ή τουλαχιστον, τα εχει για μιαμιση μερα τον μηνα [οσες δηλαδη και οι αδειες που αναλογουν για καθε μηνα], συν τις οποιες εξοδους του. Δεν νομιζω οτι καποιος νοημων ανθρωπος θα το ελεγε αρκετο.
Δευτερον, φοραει στολη. Αυτο το πραγμα πολλοι δεν το καταλαβαινουν. Οχι, μην νομιζετε οτι η στολη ειναι απλα ενα ρουχο. Αν επροκειτο απλα για ενα ρουχο, δεν θα υπηρχε λογος να το φοραμε. Ουτε εμεις, ουτε και κανεις αλλος ενστολος. Η στολη ειναι βαρια, μεταφορικα μιλωντας. Αλλαζει την ψυχολογια σου, σε κανει πιο απροσωπο, εκμηδενιζει την προσωπικοτητα σου. Απο την στιγμη που την φορας, δεν εισαι ο *Γιωργος Παπαδοπουλος* με τα ονειρα, τις φιλοδοξιες, την δουλεια, τα ενδιαφεροντα, τους αγαπημενους σου ανθρωπους. Εισαι ο *Στρατιωτης Πεζικου/Πυροβολικου/Υγειονομικου/κτλ Γιωργος Παπαδοπουλος*, τελεία. Ουτε ενα κλικ παραπανω. Ενας ανθρωπος ετοιμος να δεχτει και να εκτελεσει εντολες. Εντολες λογικες και παραλογες, ανωδυνες κι επωδυνες, ξεκουραστες και κουραστικες.
Εχω προσεξει στον εαυτο μου πως με την στολη ειμαι διαφορετικος. Δεν εχω διαθεση να πω μαλακιες [και πιστεψτε με, αν με πιασει, δεν σταματαω], δεν γελαω τοσο με αυτα που ακουω, δεν ενδιαφερομαι και πολυ για τα του "εξω" κοσμου. Το εχω ξαναγραψει αλλωστε, ο φανταρος χανει τον μικροκοσμο του και στην θεση του, του δινουν εναν αλλον. Που τον συνηθιζεις απο ενα σημειο και μετα βεβαια, αυτο ομως δεν σημαινει οτι σου αρεσει κιολας. Ειναι βαρια η στολη, και οσο περναει ο καιρος και ξεθωριαζει το χρωμα της με την χρηση ή με το πλυσιμο, γινεται ολο και πιο βαρια.
Τριτον, οσον αφορα τον στρατιωτικο μικροκοσμο: Περιλαμβανει μεγαλες ποσοτητες ΒΛΑΚΕΙΑΣ. ΟΚ, η βλακεια μπορει να ειναι διασκεδαστικη, ως ενος σημειου. Συνηθως ομως, διαπιστωνεις οτι τοση βλακεια δεν μπορεις να την αντεξεις. Ποσο ωραιος μπορει να ειναι ενας κοσμος, στον οποιο νιωθεις οτι περιτριγυριζεσαι απο βλακες; Θα ηταν καπως ανεκτο αν οι βλακες δεν ερχονταν σε αμεση επαφη μαζι σου. Ομως, κατι τετοιο δεν συμβαινει.
Ο βλακας ειναι αυτος που θα σκουπισει τον παγκο του ψωμιου που τρως με την σκουπα, ο βλακας θα αφησει τις αρβυλες του ακριβως διπλα στο κεφαλι σου, ο βλακας ειναι αυτος που δεν θα σου αφησει ουτε μια καθαρη τουαλετα για να χεσεις, ο βλακας ειναι αυτος που θα κλασει την ωρα που τρωτε και θα γελασει δυνατα, ο βλακας ειναι αυτος που θα παιζει το πουλι του διπλα σου ενω εσυ προσπαθεις να κοιμηθεις, ο βλακας ειναι αυτος με τον οποιον θα βαρας σκοπιες, ο βλακας ειναι αυτος που θα σου κλεψει κατι δικο σου, ο βλακας ειναι αυτος που θα κανει φασαρια στη 1 το βραδυ γιατι γυρισε μεθυσμενος, ο βλακας ειναι αυτος που θα αφησει το σκατωμενο βρακι του στην ντουζιερα που θα πας και εσυ, κτλ κτλ κτλ.
Ολα αυτα και αλλα πολλα, συμβαινουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ. Σε καθε γωνια ενος στρατοπεδου βρισκεται ενας βλακας. Αν τον αντιμετωπισεις, εισαι χαμενος. Γιατι ο βλακας ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, και κυριως, ΔΕΝ ΗΤΤΑΤΑΙ. Αν αδιαφορησεις, θα βρεθεις αμεσως εκτος της στρατιωτικης κοινωνικης ομαδας. Πλην ομως, δεν θα εχεις καν κοινωνικη ομαδα. Θα εισαι τυχερος, αν βρεις 2-3 ατομα με τους οποιους να λες μια κουβεντα της προκοπης. Ή θα βυθιστεις στο pro που εχεις στο psp.
Τεταρτον, μπορει κανεις να φανταστει ποσο ασχημο ειναι να ζει σε εναν κοσμο που δεν ενδιαφερει κανεναν αλλον εκτος απο τα ιδια τα μελη ενος κοσμου; Το οργανο υπηρεσιας με εχωσε για αγγαρεια, ο λοχαγος με ξεφτιλισε, ο διοικητης με καμπανιασε με 5 μερες φυλακη, στην σκοπια εκανα και γαμω τις αναγνωρισεις στον εφοδευοντα, βρηκα ενα οχημα ξεκλειδωτο, βρηκα μια γεμιστηρα με μια σφαιρα λιγοτερη, ο μαλακας ο ΚΨΜιτζης μου εδωσε σκατα καφε, ημουν θαλαμοφυλακας και πηγα να ξυπνησω εναν μαλακα που μου πουλουσε τσαμπουκα μετα, ο μαλακας ο ΑΥΔΜ με εστειλε να ξυριστω για να βγω εξοδουχος, και παει λεγοντας.
Αληθεια, ποσους πολιτες ενδιαφερουν ολα αυτα; Εγω εβλεπα πως, πριν παω φανταρος, σε τετοιες συζητησεις ΕΠΛΗΤΤΑ ΑΦΟΡΗΤΑ. Το βλεπω και τωρα, τοσο στο blog μου οσο και σε αυτο του hopkins, οτι τα σχολια που προκαλουμε με τα κειμενα μας ειναι ελαχιστα. Λογικοτατο. Ζουμε σε εναν αλλο κοσμο, σε ενα παραλληλο συμπαν, ΕΝΤΕΛΩΣ, ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ για καθε λογικο ανθρωπο και μελος του πραγματικου κοσμου. Ακομη και με μεγαλυτερους σε ηλικια, που εχουν απολυθει εδω και χρονια, δεν βρισκεις πολλα κοινα σημεια για να μιλησεις. Πολυ απλα, ζεις καποιους μηνες μιαν αλλη ζωη, σχεδον μοναστηριακη, με αλλους ορους, αλλες συνηθειες, αλλα ηθη κι εθιμα. Και δεν ενδιαφερει κανεναν αλλον, εκτος απο σενα. Ο,τι περνας, ο,τι σε ενοχλει, ο,τι σου αρεσει, ο,τι ζεις, δεν ειναι ενδιαφερον, πως το λενε. Οποτε, τι; Περιοριζεσαι στο να ακους τι γινεται στις ζωες των φιλων σου, που ζουν στον πραγματικο κοσμο. Και εκει λιγο θυμασαι πως ειναι.
Επισης θυμασαι πως ειναι οταν εχεις καμια εξοδο ή καμια αδειουλα. Αλλα και τι να πρωτοπρολαβεις; Στην εξοδο ας πουμε, τι να κανεις πρωτα απο ολα; Να φας ενα πιατο φαι της προκοπης, να πιεις εναν καφε, να μπεις λιγο στο ιντερνετ, να πας καμια βολτα, να πας γηπεδο, να κανεις σεξ [αν εισαι τοσο τυχερος], να...ουπς, your time is over, sir. Παρακαλω οπως επανελθετε στην θεση σας. Στην δε αδεια; Τι πρωτοπρολαβεις να ευχαριστηθεις; Την κοπελα σου, τους φιλους σου [ποτε δεν θα τους προλαβεις ολους], τον υπνο σε ενα ανθρωπινο κρεβατι, την οικογενεια σου, την κιθαρα σου, να χεζεις καθιστος για οση ωρα θελεις διαβαζοντας ενα περιοδικο, τι απο ολα; Οι μερες της αδειας σου θα ειναι παντα μετρημενες, και καποια στιγμη θα τελειωσουν. Αρκετα ειδες απο τον εξω κοσμο, μην παρουν και αερα τα μυαλα σου, ποντικι.
Οχι τιποτα, πας μεσα ξενερωμενος, πας να κατουρησεις στην τουαλετα, και βλεπεις ακριβως απεναντι γραμμενο το εξης:
"Του φανταρου την γυναικα την πηδανε αλλοι δεκα"
ή
"Ειναι κριμα κι αδικο εσυ να'σαι φανταρος
και την γυναικα που αγαπας να την πηδαει αλλος".
Ναι, μπορει να εχεις 100% εμπιστοσυνη στην κοπελα σου. Να εισαι σιγουρος οτι δεν θα κανει τιποτα αλλο με κανεναν εκτος απο σενα. Αλλα εκει συνειδητοποιεις το μεγεθος της απουσιας σου απο την ζωη της κοπελας σου και αντιστροφα βεβαιως, εκει συνειδητοποιεις πως δεν μπορεις να κανεις τιποτα για να το αλλαξεις αυτο [εχμ...μονο να παρεις Ι5 και να χαιρετησεις τον ματαιο εκεινο κοσμο], και να συμβιβαστεις με τις μετρημενες ωρες της εξοδου σου ή τις μετρημενες μερες της αδειας σου.
Και καπου εκει, αναρωτιεσαι ποιος πρεπει ή ποιος μπορει να στηριξει ποιον. Και ακρη δεν βγαζεις, οσο συνενοησιμος ανθρωπος και αν εισαι εσυ ή η κοπελα σου. Απλα ευχεσαι τα λελεδονια να ακουστουν συντομα, να ερθει ο Λελεμβριος, να παρεις το λελεδοχαρτο στα χερια σου και να σηκωθεις να φυγεις απο εκει.
Χαιρετε.