Αντιμετωπίζω όλη μου τη ζωή και ακόμα πιο έντονα την τελευταία 7ετία διάφορα ψυχολογικά προβλήματα (Κρίσεις πανικού, αγοραφοβία, κοινωνικές διαταραχές, τρομερή αυπνία). Τα προβλήματα γίνονται πιο έντονα όσο περνάνε τα χρόνια, ωστόσο παράλληλα έχω μάθει και να τα διαχειρίζομαι κάπως. Τα τελευταία 5 χρόνια παίρνω και φάρμακα, αλλά πάντα από ιδιώτη γιατρό. Δεν θα άντεχα εξάλλου καν να παω σε δημόσειο νοσοκομείο για λόγους που αναλύω παρακάτω.
Αν και καταφέρνω να ζω μια σχετικά φυσιολογική ζωή, υπάρχουν αρκετά πράγματα που αναγκάζομαι να στερούμαι, γιατί αν δε το κάνω έχω πολύ έντονες κρίσεις πανικού που και με ακινητοποιούν κυριολεκτικά εκείνη την ώρα, και μετά θέλω μέρες για να συνέλθω από αυτές. Φυσικά με κάθε κρίση πανικού υπάρχει και ο φόβος μη ξανασυμβεί, και αποδεκατίζεται κάθε διάθεση για προσπάθεια, οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος τον οποίο κάνω τεράστια προσπάθεια να αποφύγω.
Πράγματα όπως η συμβίωση με άλλους, η στέρηση προσωπικού χώρου και χρόνου, ο εγκλεισμός, μπορούν να με φέρουν σε άθλια κατάσταση μέσα σε λεπτά, όχι μέρες. Απλά πράγματα όπως το να μπω σε λεοφωρείο, σε ασανσέρ, το σχολείο, η κατασκήνωση, αναμονή στην ουρά είναι εφιαλτικά και αδύνατα για μένα. Οπότε έχω συνειδητοποιήσει χρόνια ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάω στρατό.
Μετά από πολύ ψάξιμο σε βαθμό εμμονής, γνωρίζω πλέον όλες τις διαδικασίες, και ευτυχώς αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα είναι σχετικά "εύκολα", μια και δεν ξέρω κανέναν που να πήγε χωρίς να θέλει, και μιλάω και για ανθρώπους που δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Βέβαια όλη αυτή η αναμονή και η αβεβαιότητα μου έχουν επιδυνώσει αρκετά τα προβλήματα μου, και μου έχουν γίνει έμμονη ιδέα.
Αυτή τη στιγμή περιμένω να περάσω από επιτροπή για την πρώτη αναβολή για λόγους υγείας. Πήγα μέσω φρουραρχείου, με αναλυτικότατο χαρτί από τον γιατρό που με παρακολουθεί και όλα πήγαν καλά. Υποθέτω και στην επιτροπή τα πράγματα θα είναι αντίστοιχα, χειρότερο σενάριο να μη πάρω διετία αλλά 2χ1, αφού από ότι ακούω από όλους και είδα και στο φρουραρχείο, τα πράγματα είναι καθαρά τυπικά. Αντιγραφή τη γνωμάτευση, διασταύρωση της πάθησης με το ΦΕΚ και γεια σας. Για παν ενδεχόμενο θα προσπαθήσω να μη δείξω ότι κάποιες πτυχές της ζωής μου είναι σχετικά φυσιολογικές.
Τι γίνεται όμως όταν περάσουν τα 2 χρόνια; Διάβασα ότι σε πολλές περιπτώσεις το φρουραρχείο αρνείται να κάνει τη διαδικασία όταν είναι για απαλλαγή, και σε στέλνει μέσω στρατοπέδου. Πως μπορείς να πιέσεις για να γίνει η διαδικασία εκτός στρατοπέδου;
Σε περίπτωση που δε δεχτεί το φρουραρχείο, τι πρέπει να κάνεις για να μη μπλέξεις καθόλου στο στρατόπεδο; Μπορείς απλά να πας και να δηλώσεις ότι είσαι για απαλλαγή και με το συνοδό και να σου δώσουν κατευθείαν το 3ημερο φύλλο πορείας που δίνουν και στις αναβολές μέσω στρατοπέδου; Δεν νομίζω ότι θα άντεχα ώρα μέσα σε στρατόπεδο, χωρίς δυνατότητα να φύγω και με το χάος από τους φαντάρους που παρουσιάζονται, ακόμα και με συνοδό.
Επίσης, στο χειρότερο δυνατό σενάριο που δεν έχω ακούσει να συμβαίνει ποτέ, αν η επιτροπή απαλλαγών αρνηθεί να δώσει Ι5 και με κρίνει Ι4, πως μπορώ να ζητήσω επανεξέταση ή να πιέσω χωρίς να περάσω χρόνο στο στρατόπεδο; Δεν θα άντεχα ούτε 1-2 μέρες στο αναρρωτήριο που έχω δει να αναφέρει αρκετός κόσμος σαν προτεινόμενη λύση. Υπάρχει κάποιος επίσημος τρόπος, η όντως πρέπει να πας στο στρατόπεδο και να δείξεις ότι δεν γίνεται να σε κρατήσουν;
Το κακό είναι ότι στο γραφειοκρατικό τουλάχιστον θέμα δεν έχω κάποια στήριξη από γονείς. Η μάνα μου είναι σχεδόν κατάκοιτη και δεν βγαίνει από το σπίτι, και ο πατέρας μου δεν έχει την ψυχραιμία και το λέγειν για να χειριστεί τόσο σοβαρές καταστάσεις. Οπότε είμαι καταδικασμένος να πηγαίνω με φίλους (που δεν έχω και πολλούς) η γνωστούς.
Αν και καταφέρνω να ζω μια σχετικά φυσιολογική ζωή, υπάρχουν αρκετά πράγματα που αναγκάζομαι να στερούμαι, γιατί αν δε το κάνω έχω πολύ έντονες κρίσεις πανικού που και με ακινητοποιούν κυριολεκτικά εκείνη την ώρα, και μετά θέλω μέρες για να συνέλθω από αυτές. Φυσικά με κάθε κρίση πανικού υπάρχει και ο φόβος μη ξανασυμβεί, και αποδεκατίζεται κάθε διάθεση για προσπάθεια, οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος τον οποίο κάνω τεράστια προσπάθεια να αποφύγω.
Πράγματα όπως η συμβίωση με άλλους, η στέρηση προσωπικού χώρου και χρόνου, ο εγκλεισμός, μπορούν να με φέρουν σε άθλια κατάσταση μέσα σε λεπτά, όχι μέρες. Απλά πράγματα όπως το να μπω σε λεοφωρείο, σε ασανσέρ, το σχολείο, η κατασκήνωση, αναμονή στην ουρά είναι εφιαλτικά και αδύνατα για μένα. Οπότε έχω συνειδητοποιήσει χρόνια ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάω στρατό.
Μετά από πολύ ψάξιμο σε βαθμό εμμονής, γνωρίζω πλέον όλες τις διαδικασίες, και ευτυχώς αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα είναι σχετικά "εύκολα", μια και δεν ξέρω κανέναν που να πήγε χωρίς να θέλει, και μιλάω και για ανθρώπους που δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Βέβαια όλη αυτή η αναμονή και η αβεβαιότητα μου έχουν επιδυνώσει αρκετά τα προβλήματα μου, και μου έχουν γίνει έμμονη ιδέα.
Αυτή τη στιγμή περιμένω να περάσω από επιτροπή για την πρώτη αναβολή για λόγους υγείας. Πήγα μέσω φρουραρχείου, με αναλυτικότατο χαρτί από τον γιατρό που με παρακολουθεί και όλα πήγαν καλά. Υποθέτω και στην επιτροπή τα πράγματα θα είναι αντίστοιχα, χειρότερο σενάριο να μη πάρω διετία αλλά 2χ1, αφού από ότι ακούω από όλους και είδα και στο φρουραρχείο, τα πράγματα είναι καθαρά τυπικά. Αντιγραφή τη γνωμάτευση, διασταύρωση της πάθησης με το ΦΕΚ και γεια σας. Για παν ενδεχόμενο θα προσπαθήσω να μη δείξω ότι κάποιες πτυχές της ζωής μου είναι σχετικά φυσιολογικές.
Τι γίνεται όμως όταν περάσουν τα 2 χρόνια; Διάβασα ότι σε πολλές περιπτώσεις το φρουραρχείο αρνείται να κάνει τη διαδικασία όταν είναι για απαλλαγή, και σε στέλνει μέσω στρατοπέδου. Πως μπορείς να πιέσεις για να γίνει η διαδικασία εκτός στρατοπέδου;
Σε περίπτωση που δε δεχτεί το φρουραρχείο, τι πρέπει να κάνεις για να μη μπλέξεις καθόλου στο στρατόπεδο; Μπορείς απλά να πας και να δηλώσεις ότι είσαι για απαλλαγή και με το συνοδό και να σου δώσουν κατευθείαν το 3ημερο φύλλο πορείας που δίνουν και στις αναβολές μέσω στρατοπέδου; Δεν νομίζω ότι θα άντεχα ώρα μέσα σε στρατόπεδο, χωρίς δυνατότητα να φύγω και με το χάος από τους φαντάρους που παρουσιάζονται, ακόμα και με συνοδό.
Επίσης, στο χειρότερο δυνατό σενάριο που δεν έχω ακούσει να συμβαίνει ποτέ, αν η επιτροπή απαλλαγών αρνηθεί να δώσει Ι5 και με κρίνει Ι4, πως μπορώ να ζητήσω επανεξέταση ή να πιέσω χωρίς να περάσω χρόνο στο στρατόπεδο; Δεν θα άντεχα ούτε 1-2 μέρες στο αναρρωτήριο που έχω δει να αναφέρει αρκετός κόσμος σαν προτεινόμενη λύση. Υπάρχει κάποιος επίσημος τρόπος, η όντως πρέπει να πας στο στρατόπεδο και να δείξεις ότι δεν γίνεται να σε κρατήσουν;
Το κακό είναι ότι στο γραφειοκρατικό τουλάχιστον θέμα δεν έχω κάποια στήριξη από γονείς. Η μάνα μου είναι σχεδόν κατάκοιτη και δεν βγαίνει από το σπίτι, και ο πατέρας μου δεν έχει την ψυχραιμία και το λέγειν για να χειριστεί τόσο σοβαρές καταστάσεις. Οπότε είμαι καταδικασμένος να πηγαίνω με φίλους (που δεν έχω και πολλούς) η γνωστούς.