Καλησπέρα κι από μένα!
Δεν γράφω για να παραπονεθώ..Δόξα το Θεό το θέμα απόστασης το έζησα καλά μιας και το αγόρι μου το τελευταίο διάστημα έλειπε σστο εξωτερικό..Ούτε στο Καστελόριζο, ούτε στον Έβρο.. <!-- s
-->
<!-- s
--> Παρουσιάζεται στο υγειονόμικό με την Γ' ΕΣΣΟ σε λίγο διάστημα οπότε θα ήθελα κάποιες πληροφορίες για τα υπέρ και τα κατά..αν και βρήκα αρκετά πράγματα και του τα έφτιαξα σε βιβλιαράκι! :Ρ Όσον αφορά τις οποιοπαθούσες..κορίτσια θέλω και πιστεύω ότι δεν είναι τίποτα ο στρατός. Αν μια σχέση έχει γερές βάσεις δεν την ταρακουνάει τίποτα..
"ola ta normal zevgaria pu ksero perasan diskola sto strato, i kopela oso k to agori. an ehi kani pote kapios sovari shesi katalaveni.
otan ise se mia shesi i zoi su periferete giro apo afti. oi filoi ine kinoi, oi eksodoi ine kinoi, ta stekia ine kina... otan o allos fevgi o kosmos fortizete me apistefti melanholia k ola ine anusia.
gia to ti travai to palikari dn ipotehto prepi na to analisume..."
Κάποιος το ανέφερε πιο πάνω και έχει απόλυτο δίκαιο. Το μόνο που "πονάει" εμάς που μένουμε πίσω είναι ότι βρισκόμαστε στα ίδια μέρη, με τους ίδιους ανθρώπους..κάνουμε τα ίδια πράγματα..κι όμως το πιο σημαντικό μέρος μας λείπει. Γιατι αυτό είναι σχέση. Να θεωρείς τον άλλο κομμάτι από σένα.... Δεν υπάρχει συνταγή για να κρατήσει κάτι.. Πρέπει να μάθεις να κάνεις την κάθε μέρα ξεχωριστή ώστε ακόμα και από μακρυά να κρατάς την σχέση ζωντανή. Πέρασαν 3,5 μήνες που είμαστε χώρια με το αγόρι μου και η μόνη επικοινωνία ήταν 1 ώρα την μέρα στον υπολογιστή. Κινητά-πανάκριβα και το ιντερνετ περιορισμένο (ξένα δίκτυα..) Κι όμως νιώθουμε ερωτευμένοι σαν την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Φυσικά και υπάρχουν οι στιγμές που θα λυγίσεις, θα δακρύσεις..θα νιώθεις κομμάτια που δεν μπορείς να έχεις τον άλλο όποτε και όσο θέλεις αλλά τι να κάνουμε δεν είναι όλα εύκολα στη ζωή.
Δεν πήγα φαντάρος <!-- s
-->
<!-- s
--> (αν και στα νιάτα μου ήθελα να πάω Ευελπίδων) αλλά το μεγάλο ζόρι το τραβάνε τα φανταράκια μας..όχι εμείς..θα σας πω ακριβώς σε έναν μήνα άλλα φαντάζομαι ότι το να έχεις κάποιους πάνω από το κεφάλι σου όλη την ώρα, να ακολουθείς το δικό τους πρόγραμμα, να είσαι σε ξένο περιβάλλον λογικότατα επηρεάζει την ψυχολογία σου.. Οπότε τα ξεσπάσματα, οι κυκλοθυμίες κλπ..είναι αναμενόμενα. Το θέμα είναι να έχουμε τα κότσια να τα αντιμετωπίσουμε. Το "κουράγιο" και το "είμαι δίπλα σου" θέλουν πραγματικά κόπο.. Θέλουν να αφιερώνεις κομμάτι από την ψυχή σου για να είναι ο άλλος καλά..
Μάλλον είπα πολλά αλλά βρήκα πολύ ενδιαφέρον το θέμα..
Εύχομαι σε όλες υπομονή και καλή αρχή σε αυτές που θα κουνήσουμε προσεχώς το μαντήλι :ΡΡΡ
Και στους υπόλοιπους διπλή υπομονή..Και όσο μπορείτε να μας δίνεται και εμάς κουράγιο και δύναμη να σας περιμένουμε!
Καλό βράδυ!!