Παρακολουθώ εδώ και λίγο καιρό το φόρουμ και θα ήθελα να πω 2 κουβέντες. Diomaria μου ότι και να πεις έχεις δίκιο. Αλλά σύγκρινε λίγο τη δική σου θέση με τη δική του.
- Αυτός κλεισμένος, μέσα σε μια μόνιμη καταπίεση, να είναι "προβλεπόμενος", πειθαρχημένος κλπ, αποκομμένος από τη ζωή ουσιαστικά (έστω και αν είναι Αθήνα). Όλα γκρι, όλα χακί.....Σκατά
- Εσύ κάθε μέρα ρουτίνα, δουλειά, κούραση....... ΑΛΛΑ έχεις την επιλογή να βγεις, να ξεσκάσεις, να πας ένα σινεμά, να διασκεδάσεις, να πας για ψώνια. Να ζήσεις.
Θέλω με λίγα λόγια να πω, πως ναι ΠΡΕΠΕΙ να αντέξεις τα πάντα. Σκέψου απλά, εάν εσύ ήσουν φανταρίνα και κλεισμένη με εμπλοκή 15, 20, 30 μέρες πως θα ήσουνα? Σε κατάσταση υστερίας, θα έκλαιγες κλπ, κλπ, κλπ
Θυμίσου τον δεκάλογο του Airman....